یکی از شرایط حضور در حکومت بقیة الله و توفیق دیدار با آن حضرت انتظار فرج است؛ یعنی آمادگی کامل برای پذیرش حکومت حق و آراستن به آنچه که مهدی علیه السلام می گوید و می خواهد. انتظار فرج یعنی نفی هر گونه سلطه از بیگانگان و مبارزه با افکار انحرافی و فساد اخلاق و در یک کلام، انتظار فرج یعنی بیزاری از دشمنان خدا و پیامبر و معصومین قدس سرهما.
بی سبب نیست که انتظار از بهترین اعمال شمرده شده است، بلکه فرد منتظرِ دولت مهدی عجل الله تعالی همانند کسی است
                                                                             

                                                                         
که در پیش روی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم شهید گشته و در خون خود غلتیده است و اگر بر همان حالت انتظار از دنیا برود بسان کسی باشد که در خیمه مهدی فاطمه علیه السلام می باشد.

ابو بصیر از امام صادق روایت کرده که آن حضرت روزی فرمود: آیا شما را خبر ندهم به چیزی که خداوند عملی را بدون آن از بندگانش قبول نمی کند؟ گفتیم: آری. فرمود: شهادت بر وحدانیت خدا و رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و اقرار به آنچه که خداوند فرموده، از دوستی ما و بیزاری از دشمنان و اطاعت و پیروی از ما.

نیز داشتن ورع و پرهیزکاری و انتظار کشیدن برای قائم علیه السلام. آنگاه فرمود:به درستی که برای ما دولتی است، خداوند آن را هر زمانی که اراده کند برقرار می سازد. سپس افزود: هر کس که دوست دارد از یاران قائم علیه السلام ما باشد باید در انتظار به سر برد و خود را به ورع و محاسن اخلاق بیاراید، و اگر در همان حال بمیرد برای او اجری همانند کسی است که آن حضرت را درک کرده باشد.

 منتهی الآمال، ج2، ص486

اولین گروه از زنانی که به محضر امام زمان می شتابند آنهایند که در آن ایّام می زیسته اند و همانند دیگر یاران امام علیه السلام به هنگام ظهور در حرم امن الهی به خدمت امام علیه السلام می رسند. در این باره دو روایت وجود دارد:

                                                      * * * * *
روایت اول: امّ سلمه ضمن حدیثی درباره علایم ظهور، از پیامبر روایت کرده است که فرمود: «یعوذ عائذ من الحرم فیجتمع الناس الیه کالطیر الوارده المتفرقه حتی یجتمع الیه ثلاث مأة واربعة عشر رجلاً فیه نسوة فیظهر علی کل جبار و ابن جبار…»

                                                      * * * * *
یعنی: در آن هنگام پناهنده ای به حرم امن الهی پناه می آورد و مردم همانند کبوترانی که از چهار سمت به یک سو هجوم میبرند به سوی او جمع می شوند تا اینکه در نزد آن حضرت سیصد و چهارده نفر گرد آمده که برخی از آنان زن می باشند که بر هر جبار و جبار زاده ای پیروز می شود.

روایت دوم: جابر بن یزید جعفی، ضمن حدیث مفصلی از امام باقر علیه السلام در بیان برخی نشانه های ظهور نقل کرده که: «و یجیی ء والله ثلاث مأة و بضعة عشر رجلاً فیهم خمسون امراة یجتمعون بمکة علی غیر میعاد قزعاً کقزع الحزیف یتبع بعضهم و هی الایة التی قال الله اینما تکونوا یأت بکم الله جمیعاً ان الله علی کل شی ء قدیر…»
به خدا سوگند، سیصد و سیزده نفر می آیند که پنجاه نفر از این عده زن هستند که بدون هیچ قرار قبلی در مکه کنار یکدیگر جمع خواهند شد. این است معنای آیه شریفه: هر جا باشید خداوند همه شما را حاضر می کند. زیرا او بر هر کاری توانا است.

پنجاه زن از سیصد و سیزده نفر!
نکته شگفت در این دو روایت این است که می فرماید: سیصد و سیزده مرد گرد آیند که پنجاه نفر ایشان زن هستند!
دوم آنکه: در روایتی که نام یاران برشمرده شده است نام هیچ زنی وجود ندارد.
در پاسخ این شبهه می توان گفت: این چند نفر در زمره همان سیصد و سیزده نفر هستند. زیرا اولاً امام علیه السلام میفرماید: «فیهم». یعنی در این عده پنجاه زن می باشد.
دوم: شاید تعبیر مردان بدین سبب باشد که بیشتر این افراد مرد هستند و این کلمه از باب فزونی عدد مردان، چنین ذکر شده است.
سوم: اگر مقصود همراهیِ خارج از این عده بود امام می فرمود: «معهم»، نه اینکه بفرماید «فیهم». زیرا این سیصد و سیزده نفر مانند عدد اصحاب بدر برشمرده شده اند و همه یاران و فرماندهان عالی رتبه و از نظر مقام و قدرت در حد بسیار بالایی هستند که برخی با ابر جا به جا می شوند و اینها بدون شک با بقیه مردم آن زمان فرق بسیار دارند. بنا بر این اگر بگوییم آنها جزو همان سیصد و سیزده نفر هستند رتبه و موقعیت ویژه قائل شده و اگر در زمره یاران دیگر حضرت هستند از امتیاز کمتری برخوردارند.

منبع:

زنان در حکومت امام زمان علیه السلام
محمدجواد طبسی

سجّاده ام را می گشایم رو به دریا

باید بگریم حجم اندوه دلم را

بغضی دوباره مانده در عمق گلویم

دلتنگ هستم باز هم دلتنگ، مولا

گفتی چرا حرف دلم را رُک نگفتم

گفتم که می گویم همین امروز و فردا

بگذار یک بار این حقیقت را بگویم

بی تو دلم از غصّه می میرد، خدایا

اتش زدم بر ساقه ی چشمان سبزم

یک روز می بخشد خدا، این دستها را…

از وظایف منتظران اینکه در راه ترویج اندیشه ناب اسلامی تلاش نماید سعی کند روح تعهد و تعبد را در جامعه گسترش دهد … پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله فرمود :

«خوشا به حاش شکیبایان در غیبت او ، خوشا به حال پابرجایان در محبت او ، که خدا آنها را در کتاب خود توصیف نموده این قرآن هدایت است برای پرهیزگاران

امام مهدی(ع) ذخیره امامت، فلاحی، صفر

در تاريخ تولد فاطمه (سلام الله علیها) در بين علماى اسلام اختلاف است. لكن در بين علماى اماميه مشهور است كه آن حضرت در روز جمعه بيستم ماه جمادى الثانى سال پنجم بعثت تولد يافته است. (1)

مكان تولد حضرت زهرا (سلام الله علیها) در شهر مكه و در خانه خديجه (سلام الله علیها) اتفاق افتاد. اين خانه در محله‏ اى است كه در گذشته به آن «زقاق العطارين» يعنى كوچه عطارها مى ‏گفتند.

رسول خدا (صلى اللَّه عليه و آله) تا هنگام هجرت، در آن خانه ساكن بود. خانه مباركى كه بارها در آن فرشته وحى بر پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) نازل گرديد. اين خانه بعدها به صورت مسجد درآمد. (2)

و از آنجا كه محل نزول وحى و بخشى از قرآن، زيستگاه پيامبر (صلى اللَّه عليه و آله) و مكان تولد حضرت زهرا (سلام الله علیها) بود، در نظر عموم مسلمين ارزش معنوى و قداستى خاص داشت. و از اين رو بارها در طول تاريخ هم‏زمان با تعمير و توسعه مسجد الحرام، نسبت به مرمت بناى آن اقدام كردند. (3)
كيفيت و چگونگى تولد حضرت زهرا (سلام الله علیها)

دوران باردارى حضرت خديجه(سلام الله علیها) سپرى گشت، زمان وضع حمل فرارسيد، حضرت خديجه (سلام الله علیها) براى زنان قريش پيام فرستاد تا بيايند و او را در امر وضع حمل كمك كرد و كارهاى مربوط به اين برهه كه مخصوص زنان است برعهده گيرند.

اما زنان قريش پاسخ دادند كه ما نخواهيم آمد، چرا كه سخن ما را نشنيده انگاشتى و با محمد (صلى اللَّه عليه و آله وسلم) يتيم ابوطالب، پيمان زناشوئى بستى.

خديجه (سلام الله علیها) از اين پاسخ رنجيده خاطر گشت، اما در يكى از همين روزها در حالى كه او همچنان در بستر آرميده بود، چهار زن گندمگون و بلندبالا مشاهده نمود كه بر او وارد شدند. خديجه (سلام الله علیها) كه از ديدن آنان در هراس شده بود به تكاپو افتاد اما يكى از زنان او را آرام نمود و گفت:اى خديجه(سلام الله علیها)! اندوهگين و هراسناك مباش، ما از جانب خدا به سويت آمده‏ ايم و خواهران تو هستيم، من ساره همسر ابراهيم خليلم و اين آسيه همسر فرعون است و آن يكى مريم دختر عمران و چهارمين ما صفورا دختر شعيب است. در اين هنگام چهار زن در چهار سوى خديجه (سلام الله علیها) قرار گرفتند و حضرت خديجه سلام الله علیه حمل خود را بر زمين نهاد و نورى از او ساطع گرديد كه شرق و غرب عالم پرتوافكن شد.

نورى كه به خانه‏ هاى مكه راه يافت و همه را در حيرت فروبرد. پس از آن ده فرشته همراه با طشت و ابريقى مملو از آب كوثر از آسمان فرود آمدند. آن بانويى كه در پيش روى خديجه (سلام الله علیها) قرار داشت مولود را با آن آب شستشو داده و جامه كه از شير سفيدتر و از عنبر خوشبوتر بود بيرون آورد. با يكى تن مولود را پوشاند، و ديگرى را مقنعه ‏ى او قرار داد آنگاه دست خود را بر لبان كودك نهاد و او را به سخن گفتن وادار نمود، فاطمه (سلام الله علیها) دهان گشود و چنين فرمود: (اشهد ان لا اله اللَّه و اشهد ان محمد رسول‏ اللَّه (صلى اللَّه عليه و آله وسلم) سيدالانبياء و ان بعلى سيدالاوصياء و ولدى سادة الاسباط).

آنگاه يكايك بانوان را سلام داده به نامشان خواند. آنها هم با رويى گشاده مولود فرخنده را مورد ملاطفت قرار دادند. حوريان بشارت تولد او را به آسمانها بردند. در آسمان از يمن قدوم او نورى پديدار آمد و ساطع گرديد كه تا آن زمان سماواتيان چنين نورى را رؤيت ننموده بودند. بانوان خديجه (سلام الله علیها) را شادباش گفته از ميمنت و مباركى و طهارت نسلش سخنها گفتند. خديجه (سلام الله علیها) با سرورى زايدالوصف كودك را در آغوش كشيد و با دنيايى اميد و آرزو به ایشان شیر داد.

…………………………

1- علماى اماميه و علماى عامه در سال ولادت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) اختلاف دارند. اكثر علماى عامه تولد او را قبل از بعثت مى‏دانند. عبدالرحمن بن جوزى در كتاب تذكره‏ ى الخواص ص 306 مى‏ نويسد: تاريخ‏ نگاران نوشته ‏اند كه فاطمه‏ ى زهرا (سلام الله علیها) در سالى متولد شد كه قريش به ساختن مسجدالحرام مشغول بودند. يعنى پنج سال قبل از بعثت.

محمد بن يوسف حنفى در كتاب «نظم دررالسمطين» ص 175 مى ‏نويسد: فاطمه (سلام الله علیها) در سالى متولد شد كه قريش مشغول ساختن كعبه بودند.
طبرى در ذخائرالعقبى ص 53 از قول عباس نقل مى ‏كند كه گفت: فاطمه (سلام الله علیها) در سالى متولد شد كه قريش مغشول ساختن خانه‏ ى كعبه بودند و در آن هنگام پيغمبر در سن سى و پنج سالگى بود.
2- كامل ابن‏اثير ج 2 ص 40.
3- شفاءالغرام ج 1 ص 272- مراة الحرمين ج 1 ص 189/ 192.

از آنجایی که عید نوروز ریشه در سنتهای ما ایرانی ها دارد و این موضوع به زمانهای بسیار دور برمی گردد، پس از اسلام، بنا به نوشته مورخین، با اندک تغییراتی که در آن به عمل آمده است، تاکنون در بین ایرانیان جاودانه است، بنابراین در صدر اسلام ایرانی هایی که در مرکز خلافت به سر می بردند، طبق سنت ملی شان به این عید پای بند بودند و هدایای نوروزی را برای سلاطین خود می بردند. پس ازامویان، عباسیان مورد توجه بعضی از مردم بودند و ایرانی ها با مراجعه به دربار آنها، هدایایی را به آنها تقدیم می کردند.

در بحارالانوار روایت ذیل آمده است:
«ان المنصور تقدم الی موسی بن جعفر (علیه السلام) بالجلوس للتهنیه فی یوم النیروز و قبض ما یحمل الیه…». [1]
منصور دومین خلیفه عباسی به امام کاظم(علیه السلام) پیشنهاد کرد عید نوروز جلوس نماید تا مردم نوروز را به او تبریک گویند و هدایای آنها را دریافت نماید… و امام(علیه السلام) با اکراه پذیرفت.
بنابراین عید نوروز مانند بسیاری از سنتهای ملی که با شئون اسلامی مخالفتی نداشته است، پس از اسلام درمیان ایرانیان باقی مانده است.

پی نوشت:
[1]. بحارالانوار، ج 98، ص 419.

منبع:

دانستنیهای نوروز

سید عباس رفیعی پور علوی
ماهنامه فرهنگ کوثر.