آداب24

2 - بنده مى‏تواند بدين وسيله‏ى به منزلت پروردگار در قلب خويش پى ببرد؛ زيرا اگر ديد نَفْسش به تكرارِ اَذكار ميل و رغبت دارد، پى مى‏برد كه خداوند - جلّ جلاله - در نزد او مقام و منزلت دارد، به گونه‏اى كه همين منزلت، وسيله‏اى براى نيل به سلامتى از خطرها مى‏گردد، زيرا هركس چيزى را دوست بدارد، بسيار از آن ياد مى‏كند.
3 - خداوند - جلّ جلاله - مى‏فرمايد:
أُذْكُرُونى، أَذْكُرْكُمْ.73
و معلوم است كه اگر پادشاهى از پادشاهان دنياى فانى به يكى از بردگانش كه قدر منزلت والاى او را مى‏شناسد، بگويد كه: به ياد من باش، تا اينكه من نيز به ياد تو باشم. و او همان گونه كه در محضر خداوند - جلّ جلاله - است، در حضور آن پادشاه باشد، مسلّماً در دوام ياد او كوشش مى‏كند، تا مولايش به ياد او بوده، و در دنيا و آخرت او را به ذكر و ياد خود مشرّف سازد. آيا به معناى گفته شاعر توجّه نمى‏كنى آنجا كه درباره‏ى معشوقه‏ى فانى خويش مى‏گويد:
‏ يَوَدُّ بِأَنْ يُمْسِىَ مَرْيضاً لَعَلَّها وَ يَهْتَزُّ لِلْمَعْرُوفِ فى طَلَبِ الْعُلى اِذا سَمِعَتْ عَنْهُ، بِشَكْوىً تُراسِلُهُ لِتُذْكَرَ يَوْماً عِنْدَ سَلْمى شَمآئِلُهُ
‏ - عاشق دوست دارد كه شب را با مريضى سپرى نمايد، تا شايد وقتى معشوقه‏اش [سَلْمى ]خبر او را شنيد، شكوه و گله‏اى به سوى او بفرستد.
و در جستجوى بلند پايگى و شرافت، به سوى نيكى حركت مى‏كند، تا خلق و خوى پاكيزه و فضايلش روزى در نزد سلْمى ذكر شود.
و لذا بندگان عارف و مؤدّب و فرهيخته همواره مى‏كوشند كه بسيار به ياد مولاى خويش كه پيوسته آنان را مى‏بيند باشند، تا او نيز از ايشان ياد كند؛ و يا به فضل و كرم خويش از آنان خشنود گردد، و يا آنان را خشنود سازد.

ادب حضور از فلاح السائل

صفحات: 1· 2