مسلمان شدن طفيل بن عمرو
طفيل بن عمرو كه شاعر شيرين زبان خردمندي بود و در ميان قبيله خود، نفوذ كلمه داشت، زماني وارد مكه گرديد. اسلام آوردن مردي مانند طفيل، براي قريش بسيار گران بود، از همين رو سران قريش و بازيگران صحنه سياست، گرد اورا گرفتند و گفتند: اين مردي كه كنار كعبه نماز مي‌گزارد، با آوردن آيين جديد، اتحاد ما را بر هم زده و با سحر بيان خود سنگ تفرقه ميان ما افكنده است! مي‌ترسيم ميان قبيلة شما نيز دو دستگي بيفكند. چه بهتر كه با وي سخن نگويي!
طفيل مي‌گويد: سخنان آنها چنان مرا بيمناك كرد كه از ترس تأثير سحر بيان او تصميم گرفتم با او سخن نگويم و سخن او را هم نشنوم. و براي جلوگيري از نفوذ سحر او هنگام طواف، پنبه در گوشهاي خود كردم تا مبادا زمزمة قرآن و نماز او به گوش من برسد. بامدادان در حالي كه پنبه داخل گوشهاي خود نموده بودم وارد مسجد شدم و هيچ مايل نبودم سخني از او بشنوم. نمي‌دانم چطور شد كه يكباره كلام بسيار شيرين و زيبايي به گوشم رسيد و بيش از حد، احساس لذت نمودم. با خود گفتم مادر در سوگت نشيند! تو كه يك مردي سخن پرداز و خردمندي، چه مانع دارد سخن اين مرد را بشنوي تا هر گاه نيك باشد بپذيري و اگر زشت باشد آن را رد كني! پس براي اينكه آشكارا با آن حضرت تماس نگيرم مقداري صبر كردم تا پيامبر راه خانه خود را پيش گرفت و وارد خانه شد. من نيز اجازه خواسته، وارد شدم و ماجراي خود را از آغاز تا پايان بازگو كردم و گفتم قريش درباره شما چنين مي‌گويند و من در آ‎غاز تصميم نداشتم با شما ملاقات كنم ولي تلاوت قرآن شما مرا به سويتان جلب كرد. اكنون مي‌خواهم حقيقت آيين خود را براي من تشريح كني و اندكي قرآن براي من بخواني! رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ آيين خود را بر او عرضه داشت و مقداري قرآن خواند. طفيل مي‌گويد: به خدا سوگند كلامي زيباتر از آن نشنيده و آيين معتدل‌تر از آن نديده بودم. به حضرتش عرض كردم: من در ميان قبيله خود فردي سرشناس و با نفوذي هستم و براي نشر آيين شما فعاليت مي‌كنم.
ابن هشام گويد: طفيل تا روز حادثة خيبر ميان قبيله خود بود و به نشر آيين اسلام اشتغال داشت و در همان حادثه با هفتاد و هشتاد خانواده مسلمان به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ پيوست و در اسلام خود همچنان پايدار بود تا اينكه پس از درگذشت پيامبر به عصر خلفا در جنگ يمامه شربت شهادت نوشيد.
سيرة ابن هشام، ج 1

بسم اللّه نگفت و از كرسي افتاد
عبدالله بن يحيي در محضر مقدّس حضرت اميرالمؤمنين (ع) روي كرسي نشست و چون «بسم الله الرحمن الرحيم» نگفت و سخن آغاز كرد، از كرسي به زمين افتاد، سر او شكست و خون جاري شد.
حضرت امير (ع) فرمودند:
آيا مي‎داني كه رسول الله (ص) مرا حديثي فرمود از جانب خداي عزّوجّل كه: هر امري كه اسم خدا در آن ذكر نشود ابتر است، يعني عاقبت خير ندارد.
عبدالله بن يحيي عرض كرد: بلي پدر و مادر فداي تو باد، ديگر ترك بسم الله نمي‎كنم.
حضرت فرمودند:
در اين هنگام بهره و سعادت خواهي ديد.
عرض كرد: يا اميرالمؤمنين تفسير «بسم الله الرحمن الرحيم» چيست؟
حضرت فرمود: بنده در وقت قرائت قرآن يا هر كاري كه مي‎خواهد انجام دهد بگويد:
«بسم الله الرحمن الرحيم» يعني به بركت اين اسم اين كار را انجام مي‎دهم و هر امري كه ابتداي آن بسم الله الرحمن الرحيم باشد آن كار مبارك است.
و حضرت رضا (ع) فرمودند:
بسم الله الرحمن الرحيم به سوي اسم اعظم الهي از سياهي چشم به سوي سفيدي آن نزديك‎تر است.

حافظ قران در جنگ كشته شدند
در صدر اسلام هر كسي كه مسلمان مي‎شد، پيغمبر خدا (ص)‌ مي‎فرمود: قدري قرآن يادش بدهيد. نماز كه مي‎خواني بايد قرآن را نيز در نماز بخواني قرآن بايد در سينه‎ها و در لوح‎ها ثبت باشد، تا قيام قيامت كه هيچ وقت پيش نيايد كه اين قرآن نباشد و بدين جهت در زمان پيغمبر وظيفه بود كه مسلمانان قرآن را حفظ كنند.
پيامبر (ص) كه از دنيا رفت مسيلمه كذّاب در يمامه سَر بلند كرد. او ساحر بود و ادّعاي پيغمبري داشت، و در اين راستا عدة زيادي، (از صد هزار لشكر بيشتر) دورش را گرفتند، بعد از فوت پيامبر (ص) تمامي قبائلي كه ضدّ اسلام بودند، اطراف مسيلمه كذّاب و حقّه‎باز را احاطه كرده و شروع به لشكركشي كردند.
(وقتي كه ابوبكر بر سر كار بود پناهنده به اميرالمؤمنين علي (ع) شد، حضرت به ايشان فرمود: لشكر بفرست و از اسلام دفاع كن، خدا نيز تو را نصرت مي‎دهد).
بالأخره مسلمين مجهّز شدند براي جنگ با مسيلمه كذّاب و پس از جنگ براي ابوبكر خبر آوردند كه هفتاد حافظ قرآن در اين جنگ كشته شدند.
ابوبكر ناله كرد و گفت:
اي مسلمانان ! كار به جائي رسيده كه در جنگ با مسيلمه هفتاد نفر مسلماني حافظ تمام قرآن بودند، كشته شده‎اند.

انديشه قم

فاتحة الكتاب و مارگزيده
ابوسعيد خدري گفت: در يكي از سفرها با ياراني چند با هم به سفر مي‎رفتيم، در بين راه به قبيله‎اي از قبايل عرب رسيديم، در نزديكي آن قبيله فرود آمديم تا خستگي سفر به در كنيم، آن قبيله توجهي و عنايتي و مراعاتي و مواساتي به ما نكردند، طولي نكشيد كه سر و صدايي بين آن قبيله بلند شد و تني چند از آن قبيله به سوي ما آمدند و گفتند كه بزرگ ما را مار گزيده است اگر در بين شما كسي هست تا بيايد و سيد ما را شفا دهد.
همراهان گفتند: ما به شفا دادن به سيد شما آشناييم اما چون شما به ما لطفي و توجهي نكرديد، لذا ما با گرفتن حق الزّحمه به سيد شما شفا مي‎دهيم قاصدان قبيله گفتند كه يك گله گوسفند به شما خواهيم داد، آنگاه يكي از ما رفت و بر سيد آن قبيله كه دچار مارگزيدگي گرديده بود سوره فاتحة الكتاب بخواند و دست وي فرود آورد، خداي مهربان جهانيان به بركت آن سوره، سيد آن قبيله را شفا عنايت فرمود، اهل قبيله از بهبودي سيد خود خوشحال شدند و گوسفنداني چند به ما بدادند.
روايات گهربار

مفتي عربستان در برابر پاسخ علمي!
مرحوم آية اللّه العظمي سيد محسن حكيم عليه الرحمه كه مرجع شيعيان و زعيم حوزه علميه نجف بودند،‌ در سفري كه به عربستان داشتند،‌ در جلسه‎اي با «بن باز» مفتي عربستان «كه نابينا بود» مواجه شدند.
«بن باز»‌ ظاهراً به ديدن آقاي حكيم رفته بود ولي در واقع قصد داشت با ايشان جدال كند و افكار وهابي‎گري خود را مطرح نمايد. در اين جلسه بن باز از آية اللّه حكيم پرسيد:‌ شما شيعيان چرا به ظواهر قرآن عمل نمي‎كنيد؟
آية اللّه حكيم در جواب فرمودند: اين ديدار جاي چنين صحبت‎هايي نيست بگذاريد به احوالپرسي برگزار شود.
بن باز،‌ سماجت و لجاجت كرد و خواستار دريافت جواب شد.
آية اللّه حكيم، ناچار به بن باز گفتند: اگر قرار باشد به ظاهر قرآن تكيه كنم و همان را معيار فهم قرآن و عمل به آن قرار دهيم، بايد معتقد شويم كه شما به جهنم خواهيد رفت.
بن باز با تعجب پرسيد: چرا؟
آية اللّه حكيم فرمودند: چون قرآن مي‎فرمايد: «وَ مَنْ كانَ فِي هذِهِ أَعْمى فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمى وَ أَضَلُّ سَبِيلاً»[1].
كسي كه در اين جهان «از ديدن چهره حق» نابينا باشد،‌ در جهان آخرت هم نابينا و گمراه‎تر خواهد بود و شما كه از دو چشم نابينا هستيد طبق ظاهر اين آيه بايد در آخرت هم نابينا باشيد و در زمرة گمراهان كه اهل جهنّمند قرار بگيريد، بنابراين ظاهر بسياري از آيات قرآن مقصود نيست.
[1] - سورة اسراء: آيه 72.

انديشه قم