جدا شدن مسلمانان و مسلمان‌نمايان

پيام عاشوراي حسيني ( عليه السلام )

تا زماني كه صحنه هاي امتحان و آزمايش پيش نيامده، دينداران واقعي و غيرواقعي و مدعيان ايمان از هم شناخته نمي‌شوند. درواقع كربلا محكي بود براي شناسايي و سنجش ميزان ايمان و درستي ادعاي مسلمانان در پايبندي به دين و مكتب خويش. تا چنين تفكيك و مرزبندي در بين مسلمين صورت نگيرد، جامعه اسلامي هويت، قدرت و جايگاه خويش را بازنمي يابند. چنانكه امام حسين(ع) نيز مي فرمايند: “الناس عبيد الدنيا … فاذا محصوا بالبلاء قل الديانون"يعني مردم فرزند دنيا هستند. وقتي آزمايش به ميان آيد، دينداران كم مي شوند.

احياي امر به معروف

پيام عاشوراي حسيني ( عليه السلام )

يكي از مواردي كه در بيانات شيواي امام حسين(ع) در بيان فلسفه قيام عاشورا به چشم مي‌خورد و مبناي حركت عظيم كربلايي خويش ابراز مي فرمايد، امر به معروف و نهي از منكر است. در حقيقت فلسفه نهضت والاي خويش را احياي اين دو فريضه فراموش شده بيان نموده و مي فرمايد: “اريد ان امر بالمعروف و انهي عن المنكر"(1) قيام من براي اين است كه مي خواهم امر به معروف و نهي از منكر نمايم. همچنين در جاي ديگر مي فرمايند: “اللهم اين احب المعروف و انكر المنكر"(2)

منبع :

(1) - همان، ج2، ص264.

(2) - بحار الانوار، ج43، ص328.

احياي سنت نبوي

پيام عاشوراي حسيني ( عليه السلام )

يكي از انحرافات بسيار بزرگ در حكومت امويان، زنده كردن آداب و رسوم و سنت هاي غلط جاهلي و از بين بردن سنت والاي نبوي بوده است. امام حسين(ع) با مشاهده اين وضعيت نابهنجار قيام كرد تا سنت پيامبر(ص) را احيا نمايد، چرا كه حضرت در فرمايش گهربارشان به اين مهم اشاره نموده و مي فرمايند: “اني لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما ….: (1) من به عنوان فساد و عياشي و طغيان و ستم خروج نكردم، بلكه خروج كردم تا در امت جدم اصلاح كنم و طبق سنت جدم رسول خدا(ص) و پدرم علي بن ابيطالب(ع) سير و حركت كنم.

منبع :

(1) - حياه الامام الحسين بن علي(ع)، ج2، ص264.

شيران بيشه شجاعت

خورشيد همچنان در آسمان نيلگون ميخكوب است . شعله هايش ‍ صورتها را كباب مى كند… و گردونه مرگ ديوانه وار در ريگهاى سوزان مى چرخد… مردانى را مى ربايد كه : (…لا تُلْهي هِمْ تِجارَةٌ وَلا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللّهِ…) .
((جون )) جلو مى آيد… دست روزگار او را از سرزمينهاى دور دست آورده است ، او غلام ((ابوذر غفارى )) است .

ادامه »

حماسه حضور

لاشخورهاى ديوانه در آسمان به پرواز درآمده اند و گردبادى از سمت بيابان مى وزد و درختان خرما مانند نيزه هايى هستند كه گويا در ساحل فرات فرو رفته اند.
فضا پر از خطر است ؛ مانند تندرهايى كه انفجارگونه از ميان توده هاى ابر برمى خيزند. تيرهايى ديوانه وار رها مى شوند كه در پيكانهاى خود مرگ را به ارمغان مى آورند.

امام حسين عليه السلام به اصحاب خود مى گويد:

- ((قُومُوا رَحِمَكُمُ اللّهُ اِلَى الْمَوْتِ الَّذىِ لابُدَّ مِنْهُ، فَاِنَّ هذِهِ السَّهامَ رُسُلُ الْقَوْمِ اِلَيْكُمْ)).
مردانى كه بر كوهى از آتشفشان خشم در انتظار نشسته اند، به پا مى خيزند.
چگونه مرگ آرزوى آنان گرديده است ؟… چگونه قربانى شدن در نظر آنان به معناى جاودانگى است ؟… چگونه بيابان سوزان براى آنان تبديل به بهشت هايى گرديد كه (…تَجْرِى مِنْ تَحتِها اْلاَنْهارُ…).

ادامه »