چیزی که در راه خدا دادیم، پس نمی گیریم

عبدالله بن عمیر کلبی، یکی از افرادی است که در کربلا، همراه با زن و مادرش حضور داشت. روز عاشورا به تشویق مادر به میدان رفت و جنگید تا شهید شد. همسر جوانش نیز که برای دفاع از او به میدان رفت، به همراه عبداللّه به شهادت رسید. مادرش پس از این جریان، بی درنگ، ستون خیمه ای را برداشت و به دشمن حمله کرد. امام حسین علیه السلام به او خطاب کرد که «ای زن! برگرد، خداوند، جهاد را بر زنان واجب نکرده است.» پیرزن، امر امام را اطاعت کرد، ولی دشمن رذالت به خرج داد و سر فرزند را به سوی مادرش پرتاب کرد.

پیرزن، سر پسرش را به سینه چسبانید، بوسید و گفت: «مرحبا! از تو راضی شدم.» بعد آن را به طرف دشمن انداخت و فریاد زد: «ما چیزی را که در راه خدا دادیم، پس نمی گیریم».

اعطای لقب سیدالشهدا علیه السلام از طرف خدا

از حضرت صادق علیه السلام نقل شده است: «روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله ، در خانه حضرت زهرا علیهاالسلام بود و حسین علیه السلام در دامان ایشان قرار داشت. ناگاه رسول خدا صلی الله علیه و آله به سجده افتاد. سپس فرمود: ای فاطمه! پروردگار بی همتایت به من فرمود: آیا حسین را دوست داری؟ عرض کردم: آری، حسین، نور چشم من است و گل خوش بو و میوه قلب من است. آن گاه درحالی که دست مبارک خود را بر سر حسین علیه السلام قرار داده بود، فرمود: پروردگارم به من فرمود: مبارک باد این مولود که برکات و صلوات و رحمت و رضوان من بر او باد و غضب و عذاب من، بر کسی که او را به قتل می ساند و با او دشمنی می کند. به راستی که او، سیدالشهدا علیه السلام ، اولین و آخرین است. هم در دنیا و هم در آخرت. او سرور جوانان اهل بهشت است».

یاد حسین علیه السلام ، کلام نخستین مهدی(عج)

آن گاه که مهدی موعود(عج)، ظهور کند، بین رکن و مقام می ایستد و چنین ندا می دهد:

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اَنَا الاِمامُ الْقائِم

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اَنَا الصَمْصامُ الْمُنْتَقَم

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنَّ جَدِّی الْحُسَیْن قَتَلُوهُ عَطْشاناً

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنِّ جَدِّی الْحُسَیْن طَرَحُوهُ عُرْیاناً

اَلا یا اَهْلَ الْعالَم اِنِّ جَدِّی الْحُسَیْن سحقوه عُدْواناً

من نمی دانستم مسئله به این عظمت است!

شخصی از یاران امام صادق علیه السلام می گوید: «نزد امام صادق علیه السلام رفتم، دیدم حضرت نماز می خواند. بعد از نماز، در سجده مناجات کرد و برای زوار قبر امام حسین علیه السلام بسیار دعا کرد. وقتی مناجات حضرت تمام شد، عرض کردم: فدایت شوم! آنچه من از شما شنیدم، اگر هم برای کسانی بود که خدا را نمی شناسند، گمان می کردم به آتش دوزخ دچار نمی شوند! به خدا که آرزو کردم حسین علیه السلام را زیارت می کردم و حج (مستحبی) انجام نمی دادم! حضرت در پاسخ فرمود: تو که به قبر سیدالشهدا علیه السلام نزدیک هستی، چرا به زیارت او نمی روی؟ عرض کردم: من نمی دانستم که مسئله به این عظمت است. حضرت فرمود: «دعا گویان زوار حسین علیه السلام ، در آسمان از دعاگویان او در زمین بیشترند. زیارت را ترک مکن. هرکه آن را ترک کند، آن قدر حسرت می برد که آرزو می کند که قبر حضرت، نزد او می بود.» و سپس حضرت دوباره به تمجید زایران حضرت حسین علیه السلام و بیان فضایل آنان پرداخت.

جنایت متوکل

شیخ عباس قمی در کتاب نفس المهموم نوشته است: «متوکل عباسی دستور داد قبر مطهر سیدالشهدا علیه السلام را خراب کردند، شخم زدند و به آب بستند. هم چنین فرمان داده بود هیچ کس حق ندارد به زیارت امام علیه السلام مشرف شود و هر کس به زیارت برود، مجازات می شود». محمد بن حسین اُشنانی می گوید: «من در آن ایام از ترس متوکل، مدتی به زیارت آن حضرت نرفتم. سرانجام تصمیم گرفتم به هر طریقی شده است به زیارت مشرف شوم. با مردی که شغلش عطاری بود، همراه شدم و با زحمت فراوان، خود را به مرقد پاک و مطهر امام علیه السلام رساندم. گرچه اثری از قبر شریف نبود، سرانجام موفق شدیم که مرقد مطهر را پیدا کنیم. خود را به روی آن انداختیم و به شدت گریستیم. چنان بوی خوشی از آن استشمام می شد که عطر فروش گفت: هرگز بویی به این خوشی نبوییده بودم. آن گاه چند نشانه بر قبر مبارک گذاشتیم و وداع کنان از آن مکان شریف دور شدیم. پس از مرگ متوکل، با جمعی از سادات و شیعیان حاضر شدیم و آن را به صورت ساختمان اولیه بازگرداندیم».