اول محرم:

آغاز سال هجری قمری

دوم محرم: ورود کاروان اباعبداللّه الحسین علیه السلام به سرزمین کربلا (61 ه . ق)

امام حسین علیه السلام در روز ترویه یعنی هشتم ذی حجه سال 60 ق از مکه به سوی عراق مهاجرت فرمود. سپاه حرّ طبق دستور عبیداللّه بن زیاد سپاه امام را به سوی منطقه خشک و بی حاصل به نام کربلا هدایت کرد. وقتی به آنجا رسیدند: امام فرمود: این، موضع کَرب و بَلا و محل محنت و عِنا است.

معبودا!

منم معترف به گناهان خود؛ بیامرز برایم آنها را. من هستم که بد کردم و منم که خطا کردم. منم که همت گماردم و منم که نادانی کردم. منم که غافلم و منم که فراموش کارم، منم که اعتماد دارم. منم که تعهد می کنم. منم که وعده می دهم و منم که خلف وعده می کنم. منم که پیمان شکنم. منم که اقرار دارم. منم که معترفم به نعمت تو بر من و نزد من و سنگین بارم به گناهانم. بیامرز آنها را ای که زیانش ندارد گناهان بندگانش و اوست بی نیاز از طاعت آنها و توفیق ده هر که عمل صالح انجام دهد) به کمک و رحمتش. پس برای توست، سپاس خدای من و آقای من!

مناجات امام حسین علیه السلام

رسول خدا صلی الله علیه و آله گلوی حسین علیه السلام را می بوسید

از امام باقر علیه السلام ، روایت شده است: «امام حسین علیه السلام ، در کودکی بر رسول خدا صلی الله علیه و آله وارد شد. رسول خدا صلی الله علیه و آله او را در آغوش گرفت و زیر گلوی او را بوسید و بی اختیار، اشک از چشمان مبارکش جاری شد. روزی حسین علیه السلام پرسید: یا جداه! چرا گریه می کنید؟ حضرت فرمود؛ چرا گریه نکنم، درحالی که جای شمشیرهای دشمنان را می بوسم».

به خاطر حسین علیه السلام بخشیده شد

چند روزی بود که برای فرار از مجازات، پنهان شده بود. گناهی کرده بود که باید تنبیه می شد. امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را که هنوز چندان بزرگ نشده بودند ،از دور دید. سرآسیمه به طرف آنها دوید و آنان را به دوش کشید و با شتاب نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و گفت: «یا رسول الله صلی الله علیه و آله ! من پناه آورده ام به خدا و این دو فرزند، مرا به خاطر این دو ببخش.»

رسول خدا صلی الله علیه و آله تا این جریان را دید، به گونه ای خندید که دست به دهان مبارک گذاشت و فرمود: «تو را بخشیدم و به خاطر حسن و حسین علیهماالسلام از گناهت گذشتم.» آن گاه به حسن و حسین علیهماالسلام رو کرد و فرمود: «شفاعت شما را پذیرفتم».

روش پند دادن گناه کار

جوانی خدمت امام حسین علیه السلام رسید و گفت: «من مردی گناه کارم و نمی توانم خود را از انجام گناهان بازدارم، مرا نصیحتی فرما» امام حسین علیه السلام فرمود:

پنج کار را انجام بده و آن گاه هرچه می خواهی، گناه کن. اول، روزی خدا را مخور و هرچه می خواهی گناه کن. دوم، از حکومت خدا بیرون برو و هرچه می خواهی گناه کن. سوم، جایی را انتخاب کن تا خداوند تو را نبیند و هرچه می خواهی گناه کن. چهارم، وقتی عزراییل برای گرفتن جان تو آمد، او را از خود بران و هرچه می خواهی گناه کن. پنجم، زمانی که مالک دوزخ، تو را به سوی آتش می برد، در آتش وارد مشو و هرچه می خواهی گناه کن.

جوان اندکی فکر کرد و شرمنده شد و در برابر واقعیت های طرح شده، چاره ای جز توبه نیافت.