الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:

برترین عبادت، انتظار فرج است

أفضلُ العبادةِ انتظارُ الفَرَجِ

میزان الحکمه جلد1 صفحه 394

مثنوی گریز قشنگی می زند و می گوید: اگر یک وقت در خودت شلوغ کاری می بینی، سرت را بالا بگیر و بگو: خدایا، روح من شلوغ کار نیست؛ این شلوغ کاری ها مال نفس من است.

اگر انسان کسی را پیدا کند که بتواند گناه را گردن او بیندازد، خوب است. حضرت یوسف هم دربارة گناه برادرانش چنین گفت:وَ قَدْ اَحْسَنَ بی اِذْ اَخْرَجَنی مِنَ السِّجْنِ وَ جاءَ بِکُمْ مِنَ البَدْوِ مِنْ بَعْدِ اَنْ نَزَغَ الشَّیْطانُ بَینی وَ بَیْنَ اِخْوَتی؛ در حقیقت پروردگارم به من احسان کرد، آن گاه که مرا از زندان خارج ساخت و شما را از بیابان کنعان به مصر باز آورد، پس از آن که شیطان میان من و برادرانم را به هم زد.در حقیقت گناه را به گردن شیطان انداخت و برای برادرانش عذر آورد که شما نمی خواستید این طور بشود، بلکه شیطان آمد و بین ما جدایی انداخت.خیلی از مواقع انسان باید گناه را به گردن نفس بیندازد و بگوید: من نمی خواستم شلوغ کاری بکنم، این نفس من بود که چنین پیش آورد وگرنه این گناه از روی میل و رغبت نبود.

همان گونه که امام سجاد علیه السلام در دعای ابوحمزه با خدا چنین راز و نیاز می کند:

اِلهی لَمْ اَعْصِکَ حینَ عَصَیْتُکَ وَ أنا بِرُبوبِیَّتِکَ جاحدٌ وَلا بِاَمْرِکَ مُسْتَخِفٌّ وَلا لِعُقوبَتِکَ مُتَعَرِّضٌ وَلا لِوَعیدکَ مُتَهاوِنٌ لکنْ خَطیئةٌ عَرَضَتْ وَ سَوَّلَتْ لِی نَفْسی وَ غَلَبَنی هَوایَ وَ أعانی عَلَیْها شِقْوَتی وَ غَرَّنی سِتْرُکَ المُرخی عَلَیَّ؛ خدای من؛ هنگامی که به معصیتت پرداختم، از راه عصیان، خداوندی ات را انکار نکردم. و فرمانت را سبک نشمردم. و در مقابل عقابت سینه سپر نکردم. و وعدة مجازات را بی اهمیت ندانستم. بلکه عصیانم خطایی بود که عارض شد و نفس بر من شبهه کاری کرد و هوی و هوس غلبه کرد و بدبختی کمک نمود و پرده پوشی ات مغرورم کرد.

واقعاً ما نمی خواهیم گناه کنیم. اصلاً از گناه خوشمان نمی آید، ولی در دام گناه می افتیم. این نفس است که گاهی بر ما غلبه می کند و در دام گناه می افتیم. چنان که ابن ابی الحدید در کلمات منسوب به امیرالمؤمنین علیه السلام آورده است:شَیْطانُ کُلِّ اِنْسانٍ نَفْسُهُ؛ شیطان هر انسانی نفس اوست.شیطان اصلی همان نفس ماست. و این یک مطلب کلیدی است. این است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:شَیطانی اَسْلَمَ بِیَدی؛ شیطان من مطیع و تسلیم من گردید.به هر حال نشاط و شادابی یکی از ارزش های اخلاقی است که آن را در سیرة ائمه علیهم السلام و همین طور در پیروان مکتبشان به خوبی مشاهده می کنیم.

منبع نشاط و شادی / حبیب الله فرحزاد.

پاسخ به شبهه 

شبهه قرآن کریم فرموده لا اکراه فی الذین هیچ اجباری در دین نیست بنابراین نباید برای  انجام دستورات دینی و از جمله عفاف و حجاب مجبور شود.

پاسخ این اجبار در رابطه با اعتقاد قلبی است بله با زور نمیتوان به کسی گفت که تو باید فلان عقیده را بپذیرید پذیرش عقیده و ایمان اجبار بردار نیست ولی در مرحله عمل اجبار واقعا کارایی دارد.ممکن این کسی قابل هیچ اعتقادی به قوانین راهنمایی و رانندگی نداشته باشد ولی عملا مجبور است رعایت کند و اگر رعایت نکند و مثلااز چراغ قرمز عبور کند جریمه اش میکنند و در صورت تکرار بیش از حد برای همیشه از رانندگی محرومش مینمایند.چون این فردی است که رانندگی اش برای جامعه و خودش آسیب زا است و باید با او برخورد سخت افزاری صورت گیرد و هیچ کاری هم به اعتقاد قلبی او ندارند.آری همین قرآنی که فرموده لا اکراه فی الدین همین قرآن نیز برای مجازات زناکار صد تازیانه مقرر کرده الزانیة و الزانی فَاجْلِدُوا كُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَةٍ پس مسئله اجبار در اعتقاد یک چیز است و اجبار در عمل و رفتار چیز دیگر و این دو نباید با هم خلط شود.

پاسخ به سؤالات و شبهات ذهنی نسل جدید در مورد انقلاب اسلامی

 این مسئله فقط مربوط به زمان ما نیست؛ برای مثال در زمان امام صادق علیه‌السلام، گروهی منحرف به نام «مرجئه» فعالیت داشتند. ازاین‌رو حضرت برای مقابله با آن‌ها به شیعیان خود این‌ چنین فرمود: «بَادِرُوا أَوْلَادَكُمْ بِالْحَدِيثِ قَبْلَ أَنْ تَسْبِقَكُمْ إِلَيْهِمُ الْمُرْجِئَةُ»؛ «از طريق نشر حديث به تعليم فرزندان خود بپردازيد پيش از آنکه مرجئه بر شما سبقت بگيرند [و فرزندان شما را فاسد و آلوده کنند]».

منبع کلینی، الکافي، ج6، ص47.

 قال رسول‌الله صلى‌الله‌علیه‌وآله:

 «اَحِبُّوا الصِّبْيانَ وَ ارْحَمُوهُمْ، فَاِذا وَعَدْتُمُوهُمْ فَفُوا لَهُمْ، فَاِنَّهُمْ لايَرَوْنَ اِلاّ اَنَّكُمْ تَرْزُقُونَهُمْ»؛
 «کودکان را دوست بداريد و به آنها مهربانی کنيد و هرگاه به آنها وعده داديد، وفا کنيد؛ زيرا آنها شما را روزی دهنده خود می‌دانند».

 شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج21، ص483.