چشمان روشن برکه (فضائل امیرالمومنین علیه السلام)

اطلاعات کتاب
نام نویسنده: محمد حسین فکور
انتشارات: ستاد احیای ایام ولایت و امامت (غدیریه)
سال انتشار: 1391

کتاب در یک نگاه
کتاب چشمان روشن برکه در مورد فضائل امیرالمومنین علیه السلام و خاندان آل الله داستان هایی برای کودکان و نوجوانان بیان کرده است

قربان عبارت از، اسباب و وسیله نزدیکی و مشتمل بر کارهای نیکی است که انسان بوسیله آن بخواهد به خود را به رحمت خداوند نزدیک کند مانند فرمایش رسول اکرم(ص) که فرمود: نماز موجب تقرب و نزدیکی هر پرهیزکار به رحمت پروردگار است و اعمال و مناسک حج نیز جون وسیله تقرب عبد به معبود است حسن ختام این فریضه عظیم را عید قربان نامیده اند و دل کندن از دنیا و مافیها و قربانی کردن هواهای نفسانی در برابر خواست پروردگار را با ذبح حیوانی بعنوان قربانی اظهار می کنند.

 
  
قربان عید بندگی و دلدادگی و گذشتن از خوشتن خویش است، روز شادی مسلمانان و قبولی در جشن بندگی خداوند، برآمدن انسانی نو از خاکستر شرارهای نفس اماره.

قربان عید طلوع روزی نو و انسانی نو و یک زندگی با رنگ و بوی خدائی و رسیدن به قرب الهی است، عیدی که پس از وقوف در عرفات (مرحله شناخت) و مشعر (محل آگاهی و شعور) و منی (سرزمین آرزوها، رسیدن به عشق) فرا می رسد، نماد رهایی از تعلقات است. رهایی از هر آنچه غیر خدایی است. عیدی که انسان می خواهد و دوست دارد که بهترین و محبوبترین و شیرین ترین هستی خود را به محضر پروردگار جهان تقدیم کند و بگوید ای محبوبترین محبوبها من با همه وجود با همه سجود با همه عشق و اخلاص در محضرت قربانی می کنم آنچه را که در توان دارم، هرچند که می دانم که در برابر عظمت تو هیچ است و او با همه احسان و عطوفتی که دارد آن را می پذیرد و می فرماید: که ای بنده خطا کار ای توبه کننده ای بنده سر کش، می پذیرم آنچه را که آورده ای.

در روایتی از امیر المومنین علی علیه السلام آمده است که: هر روزی که انسان در آن به زشتی آلوده نگردد آنروز عید است. روز دهم ماه قمری ذی الحجه، مصادف با عید قربان یا همان عید الاضحی از گرامیترین و یکی از دو عید بزرگ مسلمانان است که به یاد ماجرای حضرت ابراهیم و فرزندش، در بسیاری از بلاد اسلامی جشن گرفته می شود. در این روز مسلمانان خصوصا آنان که سعادت حضور در جوار حریم امن الهی و انجام مناسک عظیم حج و تشریف به عرفات و مشعر نصیبشان شده است که به یاد کشاندن اسماعیل به قربانگاه توسط پدرش و با هدف اظهار عبودیت محض به ذبح قربانی می پردازند در این روز حج گزار، اسماعیل وجودش را یعنی هرآنچه بدان دلبستگی دنیوی پیدا کرده، قربانی می کند تا سبک بال شود. و پس از ذبح قربانی آنچه بر او در حال احرام، حرام شده بود، مانند نگاه کردن در آینه، گرفتن ناخن و شانه زدن مو، حلال می گردد و با توجه به اینکه حج یکی از عبادتهای بسیار مهم واجبات دینی بوده که توانایی به انجام رساندن آن نیز برای هر مسلمانی بسیار شادی آور است در نتیجه روزی که پس از اتمام احرام و انجام وظایف سنگین حج در عرفات، پیش می آید را به عنوان جایزه الهی و عید می دانند.

ادامه »

مَعاشِرَ النَّاسِ، «آمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذي أُنْزِلَ مَعَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ‌نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلي أدْبارِها أَوْ نَلْعَنَهُمْ كَما لَعَنَّا أَصْحابَ السَّبْتِ»
اي مردم، «ايمان آوريد به خدا و رسولش و به نوري كه همراه او نازل شده است، قبل از آنكه هلاك كنيم وجوهي را و آن صورتها را به پشت برگردانيم يا آنان را مانند اصحاب سبت لعنت كنيم».

بِاللَّهِ ما عَني بِهذِهِ الْآيَةِ إِلاَّ قَوْماً مِنْ أَصْحابي أَعْرِفُهُمْ بِأَسْمائِهِمْ وَأَنْسابِهِمْ به خدا قسم، از اين آيه قصد نشده مگر قومي از اصحابم كه آنان را به اسم و نسبشان مي‌شناسم

وَقَدْ أُمِرْتُ بِالصَّفْحِ عَنْهُمْ فَلْيَعْمَلْ كُلُّ امْرِي‌ءٍ عَلي ما يَجِدُ لِعَلِيٍّ في قَلْبِهِ مِنَ الْحُبِّ وَالْبُغْضِ ولي مأمورم از آنان  پرده پوشي كنم. پس هر كس عمل كند مطابق آنچه در قلبش از حب يا بغض نسبت به علي مي‌يابد.

ادامه »

روز عرفه از روزهای پرفضیلتی است که زمینه و بستر مناسب برای بهره‌مندی هرچه بهتر از برکات الهی آماده است، انجام برخی اعمال در این زمان مشخص، موجب نزدیکی سازنده تر به خالق هستی و کسب خیرات دنیوی و اخروی بیشتر است .
۹ ذی‌الحجه مصادف با روز عرفه است. روزی که هر کسی آرزو دارد در سرزمین کربلا و در کنار حرم مطهر حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) باشد، این عشق و علاقه برای حضور در کربلا در چنین روزی بی‌جهت نیست.

امام صادق (علیه السلام) در حدیثی فرمود: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی یَتَجَلَّی لِزُوَّارِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع. قَبْلَ أَهْلِ عَرَفَاتٍ وَ یَقْضِی حَوَائِجَهُمْ وَ یَغْفِرُ ذُنُوبَهُمْ وَ یُشَفِّعُهُمْ فِی مَسَائِلِهِمْ ثُمَّ یَأْتِی أَهْلَ عَرَفَةَ فَیَفْعَلُ ذَلِکَ بِهِم‏؛ خداوند بزرگ پیش از آنکه در روز عرفه بر اهل عرفات تجلّی کند، بر زائران قبر حسین (علیه‌السلام) تجلّی می‏‌کند، و حاجاتشان را بر می‌آورد و گناهانشان را می‌آمرزد، و شفاعتشان را در باره دیگران می‏‌پذیرد، آن‌گاه به اهل عرفات توجه می‏‌کند و با آنان نیز این گونه رفتار می‌کند». (کامل الزیارات، ص. ۱۷۰)

عرفه به واقع روز دعا و مسألت از خداوند متعال است و خداوند درهای مغفرت و رحمت خود را در این روز به روی بندگان باز می‌کند. یکی از اعمالی که در این روز وارد شده است، زیارت امام حسین (علیه السلام) است. بطوری که در روایات وارد شده است، خداوند در این روز اول به زوار امام حسین (علیه السلام) نگاه می‌کند، پیش از کسی که در صحرای عرفات است.

اعمال روز عرفه

اوّل: غسل

دوم: زیارت حضرت سید الشّهداء علیه السّلام که برابر هزار حج و هزار عمره و هزار جهاد و بلکه افضل از این است، و روایات در کثرت فضیلت زیارت آن حضرت در این روز متواتر است [یعنى از افراد بسیارى نقل شده است]و اگر کسى در این روز توفیق یابد، که زیر قبّه مقدّسه آن حضرت باشد، ثوابش کمتر از کسی که در عرفات باشد نیست، بلکه بیشتر و بیشتر است، و کیفیت زیارت آن حضرت بعد از این در باب زیارات ان شاء اللّه تعالى مى‌آید.

ادامه »

تبرّى جستن از ستمگر

در حديثى كه مرحوم كلينى و ديگران درباره روزه روز غدير از امام صادق(علیه السلام) نقل كرده اند، چنين آمده است:تصومه يا حسن و تكثر الصلاة على محمد وآله و تبرّء الى اللّه ممن ظلمهم.[1]

 ديدار با رهبرى و بيعت
مرحوم شيخ حرّ عاملى با سندهاى مختلف چنين نقل مى كند:
عن محمد بن الليث المكى، عن أبى اسحاق بن عبداللّه العلوى العريض قال: وجد فى صدرى ما الايّام الّتى تصام، فقصدت مولانا أبا الحسن على بن محمد ـ عليه السلام ـ و هو بصريا ولم ابد ذلك لاحد من خلق اللّه، فدخلت عليه فلما بصر بى قال: يا ابا اسحاق جئت تسئلنى عن الايّام الّتى يصام فيهنّ وهى اربعة (الى ان قال) و يوم الغدير فيه اقام النبى ـ صلّى اللّه عليه وآله ـ أخاه عليّاً ـ عليه السلام ـ علماً للناس واماماً من بعده؛ قلت: صدقت جعلت فداك، لذلك قصدت اشهد انّك حجة اللّه على خلقه.[2]
در حديث ديگرى از امام صادق (علیه‌السلام) اين طور آمده است:
هذا يوم عظيم عظّم اللّه حرمته على المؤمنين واكمل لهم فيه الدين و تمّم عليهم النعمة وجدّد لهم ما اخذ عليهم من العهد والميثاق..[3]
و نيز آمده است:
واسمه فى السماء يوم العهد والمعهود وفى الارض يوم الميثاق المأخوذ….[4]
با ملاحظه احاديث مربوط به غدير روشن مى شود كه برنامه ديدار با رهبرى و پيشواى مسلمين و بيعت با او از زمان ائمه (علیهم‌السلام) به‌ويژه از زمان امام على بن موسى الرضا (علیه السلام) مرسوم بوده و مردم از اطراف و اكناف براى ديدار با آنان و تجديد عهد به حضور آنان مى‌رسيدند.
شيخ طوسى در حديثى كه درباره اين موضوع است، چنين مى‌گويد:
اخبرنا جماعة، عن ابى محمد هارون بن موسى التلعكبرى، قال: حدثنا ابوالحسن على بن احمد الخراسانى الحاجب فى شهر رمضان ستة سبع وثلاثين وثلثمأة، قال: حدثنا سعيد بن هارون أبى عمرو المروزى وقد زاد على الثمانين سنة، قال: حدثنا الفياض بن محمد بن عمر الطوسى بطوس سنة تسع وخمسين ومأتين وقد بلغ التسعين، انه شهد ابا الحسن على بن موسى الرضا ـ عليهما السلام ـ فى يوم الغدير وبحضرته جماعة من خاصته قد احتبسهم للافطار وقد قدم الى منازلهم الطعام والبرّ والصّلات والكسوة حتى الخواتيم والنّعال وقد غيّر من احوالهم واحوال حاشيته، وجدّدت له آلة غير الآلة التى جرى الرسم بابتذالها قبل يومه وهو يذكر فضل اليوم وقدمه…..[5]
 اجتماع و اتحاد
در خطبه اى كه از اميرالمؤمنين (علیه‌السلام) در روز غديرى كه مصادف با روز جمعه بود، چنين آمده است:
واجمَعوا يجمع اللّه شملكم….[6]
امام صادق (علیه‌السلام) نيز در بيان فضيلت غدير مى‌فرمايد:
واسمه فى السماء يوم العهد والمعهود وفى الارض يوم الميثاق المأخوذ والجمع المشهود.[7]

پی نوشت ها

[1] الكافى، ج4، ص148 (ر.ك: نقل پاورقى شماره 13)
[2]وسائل الشيعه، ج7، ص324، ح3
[3] مصباح المتهجّد، ص737
[4] تهذيب الاحكام، ج3، ص143
[5] مصباح المتهجّد، ص752
[6] همان، ص757
[7] تهذيب الأحكام، ج3، ص143

منبع: ابعاد شخصیتی حضرت علی علیه السلام