مشكات الانوار36

غريبانه هاي بيت النّور

دهم ربيع الثاني سال 201 ه ق؛ سالروز رحلت حضرت فاطمه معصومه(س)
غم، غربت، خستگى، توان از دل و آرامش از جانش گرفته بود. گويي در بيت الاحزان مادر پا نهاده است؛ «بيت النّور» زخمه به غريبانه هاي دلش مي زد! گويي غربت، همزاد ازلي اين خاندان است! غربتي که گاهي در «مدينه» گاهي در «طوس» و اين بار در «قم» تجسّم يافته بود.

از روز 23 ربيع الاول که بانو وارد شهر «قم» شده بود، دردهاي توأمان رهايش نمي ساختند: گاه به ديدار نافرجام «برادر» مي انديشيد و گاه براي «شهادت» ياران و همراهانش مي گريست!
17 روز، چه روزهاي تلخ و شيريني که، شيريني اش از شور و شوق نگاه شيعيان قم مي تراويد و تلخي اش از رنج و بيماري بانو، آکنده بود. 17 روز، شکيبايي زهرايي اش (س) را به تماشا نشست و براي ديدار تبارش، ثانيه شماري کرد!
اينکه دهم بيع الثاني سال 201 ه ق است! و بهار جواني حضرت معصومه (س) را خزاني نابهنگام فراگرفته است! گويي سکوت بيت الاحزان به فضاي عارفانه ي بيت النّور، سرايت کرده است!
ديگر از صداي تسبيح وصلوات فرشتگان و عطر حضور «معصومه آل الله (ع)» خبري نيست؛ شهر در اندوهي سنگين جابجا مي شود و آسمان چتر غم را برگلدسته هاي شهر مي گستراند…
چه زود، زمانه از تو تهي گشته است اي کوثر جاري در نگاه قم! اي بانوي کرامت! دل به صفاي حرمت مي سپارم و غرق در شکوه گلدسته هايت به اشک هاي عاشقانه ام مي بالم! اينک زمان، زمان راز دل با تو گفتن است! زمان نجواهاي عارفانه است و چشيدن طعم آسماني اجابت: «اللهم و رضاک و الدار الاخرة، يا فاطمة اشفعي لي في الجنة، فان لک عند الله شأنا من الشأن.»
سلام بر تو و زائران دردمندت! سلم بر تو و همجواران با فضيلتت! بانو! ما را در اين اندوه بشکوه، همراهي کن تا از عهده ي وظيفه بر آمده باشيم.

منبع :مهر