فضيلت23

«دیوار اسلام را بالا بردی»
گوشه ‏های رهبانیت را تحریم کردی؛ بساط غالیان برچیده شد.
ایمان را به بازارهای شهر آوردی؛ تجارت عشق رونق گرفت.
پنجه درافکندی با دروغ‏های بافته شده به نام احادیث جعلی؛ به میان مدرسه‏های «اصحاب کلام» رفتی تا پرده از کلام پیامبر برداری؛ خرمن خرافات را سوزاندی و در برابر بدعت‏ها ایستادی تا آینه دین الهی زنگار نگیرد و شفاف بماند؛ به رنگ فطرت آدمی، دیوارهای اسلام را بالا بردی و ساختمانی مستحکم برافراشتی تا از هجوم تفسیرهای ناروا گزندی نبیند.
سؤال‏های عطشان، جواب‏های تو را طالبند
در جهان پر گله امروز، نگاه‏های تو دریچه‏ای است به سوی گشایش و آبی بر جگر سوخته دردمندان بلا. پیش گفتارها، امضای تو را می‏طلبند و صفحه‏ها، شیرازه پشتیبانی‏ات را.
نفس‏های مسیحیایی‏ات، کافی است تا بال‏های دربند را رهایی ببخشند. سؤال‏های عطشان امروز، جواب‏های بسنده تو را می‏طلبند و عقل‏های فراری، دل به دست‏های گرم تو بسته‏اند.
تاریکی‏های بی‏روزن امروز، به جست‏وجوی تو، دل به درهای بسته می‏کوبند. عشق به پنجره‏های تن و سر، در سودای خیال توست. به گفت‏وگوی تو، کاروان‏های حیرت بار می‏بندند و جاده‏های تردید منتظر می‏نشینند.
کجاست سلامت که گره‏گشاست و کلامت که پرده‏گشاست و جذبه نامت که هوش از سر اهالی دانش می‏رباید؟
مکتب جعفری
در روزگار فقر تفکر، بر کرسی‏های معرفت نشستی تا پیام شیعه را به گوش جویندگان برسانی. دانش را به خانه دین بردی و به اهالی دین یاد دادی که بیندیشند.
جوانان شیعه را به کلاس اندیشه بردی و چراغ انتقاد را در ذهن و ضمیرشان برافروختی.
دانش از کف دست‏های تو روییده است و هنوز می‏روید. شاگردان مکتب تو، شعاع پرفروغ آموزه‏های تو را تکثیر کردند و هنوز این شعاع پرفروغ تکثیر می‏شود.