ده شاهد بر اشتباه بودن اعتقاد اهل سنت در مورد غدیر

واقعه غدیر، ماجرایی است که کتمان وقوع آن، غیرممکن است و اساساً نامعقول ودر طول تاریخ، دیده نشده که مورخ و محدثی، منکر وقوع جریان غدیر باشد; مگر تعداد انگشت شماری که آنها نیز مدرک مورد وثوقی برای مخاطب خود ندارند. پس انکار چنین واقعه ای شدنی نیست، چرا که یکصد و ده تن از اصحاب ،روایت گر حماسه پرشکوه غدیرند و سیصد و شصت محدّث و مورّخ، اثر خود را به نقل آن آراسته اند.

با این وجود، پس چه چیزی عامل ایجاد این انحراف شد؟
چه شد که دارنده مدال افتخار « من کنت مولاه، فهذا علیّ مولاه » خانه نشین شد؟
چه شد که نخستین بیعت کنندگان با علی(ع)، در پیمان شکنی نیز پیشگام و پیشتاز گشتند!!؟؟
و چه شد که کمتر از سه ماه پس از واقعه، شد آنچه که نباید می شد؟بی شک می توان گفت که مهمترین عامل این انحراف و اختلاف، و علت اصلی این تغییر مسیر، بحث و جدالی است که بر سر واژه «مولا» در حدیث نبوی وجود دارد . چرا که به پندار آنها، این کلمه به معنای دوست و یاور است، نه «امام و رهبر».

اما آیا واقعا اینطور است؟
آیا واژه «مولا» در آن حدیث شریف،به معنای دوست و محبوب است؟

شواهدی که ثابت می کند «مولا» در حدیث غدیر به معنای « امام و رهبر» است
برای پاسخ به سوال بالا به 10 گواه و شاهد متمسّک می شویم. شهودی که ثابت می کنند این پندار، وهم و شبهه ای بیش نیست:

شاهد اول
« یا أیّها الرّسول بلّغ ما اُنزل اِلیک من رّبک وإن لّم تفعل فما بلّغت رسالته »
« ای پیامبر،آنچه را ازخداوند بر تو نازل شده است ابلاغ کن که اگر چنین نکنی،ابلاغ رسالت خدا نکرده ای »
این آیه 67 سوره مائده است که در زمان بازگشت پیامبر به مدینه، به ایشان نازل شد.
حال سوال اینجاست که این چه پیامیست که نرساندن آن به مردم، به تباه ساختن تمامی کوشش های 23 ساله حضرت در مکه و مدینه می انجامید؟
آیا واقعا این پیام بزرگ، اعلام دوستی و یاوری علی(ع) است یا اینکه پیام، پیام دیگری ست و آن هم اعلام امامت ایشان؟؟

شاهد دوم
در انتهای همین آیه ، خداوند دو نکته کلیدی دیگر ذکر می کند: « ألّله یعصمک من النّاس » و « إن الله لا یهدی القوم الکافرین »
و سوال اینجاست که مگر این چه سخن خطرناکی بود که رسول خدا از اعلام آن به مردم بیمناک و هراسان بود که خداوند به او می فرماید: ما تو را از شرّ مردم حفظ خواهیم کرد؟
و سوال دیگر اینکه چرا خداوند به صورت کنایی، مخالفین این پیام را کافر شمرده است؟؟

شاهد سوم
« ألیوم أکملت لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا »
« امروز دین شما را به کمال رساندم و نعمت را بر شما تمام کردم ودین اسلام را برایتان برگزیدم »
این آیه، آیه 3 همان سوره مبارکه مائده است که پس از اعلام امامت علی(ع) بر پیامبر نازل شد; مگر می شود که اعلام اینکه علی دوست و یاور مسلمین است،پیامی باشد که کامل کننده دین وتکمیل کننده نعمت بر مسلمین باشد؟؟ آیا چنین چیزی که همه مردم از آن خبر داشتند وبرهیچ کس پوشیده نبود می تواند کامل کننده دین باشد؟ یا اینکه نه;خبر، خبر دیگریست و آن اعلام امامت و جانشینی علی بن ابی طالب است که خداوند آن را به اکمال دین و اتمام نعمات تعبیر کرده است؟

شاهد چهارم
چهارمین شاهد در خصوص اثبات این که ،این واژه به معنای (امام ورهبر)است، سخن حضرت رسول(ص) و مقدمه ایست که حضرت قبل از ایراد این حدیث ذکر می کنند. سخنی که در خود قرینه هایی گنجانده که دیگر جای هیچ بحث وشبهه ای را باقی نمی گذارد; آنجا که حضرت با زیرکی و هوشیاری پیش از اقرارگیری به نبوت و رسالت خویش، از مسلمانان به یگانگی و ولایت الهی اعتراف گرفت تا به همگان بفهماند که ولایت من و علی، شاخه ایست از ولایت حق:

چرا که ابتدا پیامبر از مردم اعتراف می گیرد که :« چه کسی است سزاوارتر از شما به شما؟» و همه پاسخ می دهند که «خدا و رسولش» بلافاصله بعد از اقرار آنها می گوید که « هر کس را که من سرپرست اویم این علی سرپرست اوست »
و خلاصه مطلب اینکه آمدن کلمه «اولی» به همراه «من انفسکم» در جمله «من اولی بکم من انفسکم» قرینه قاطعی است که مولا نیز به همین معناست.

شاهد پنجم
پنجمین گواه بر این مطلب، دعایی است که حضرت پس از اعلام امامت علی(ع) آنها را قرائت کردند: « أللّهم وال من والاه و عاد من عاداه و أحب من آحبِّه و أبغض من أبغضه»
در این دعا پیامبر هم با واژه «مولی» فعل به کار برده و هم با واژه «حب». آیا آوردن جمله «احب من احبه» نشانگر این نیست که جمله «وال من والاه» به معنای محبت نیست و با توجه به قرار گرفتن آن در جمله، معنای جداگانه ای دارد؟؟

شاهد ششم
ششمین شاهد حسان است. حسان بن ثابت؛ شاعر نامدار عرب که پس از سخنرانی شیوای نبوی، از حضرت خواست که این حماسه پرشور را در قالب شعر بسراید.
تحلیل و بررسی شعر حسان بحثی ست که در این مقال نمی گنجد. اما در همین حد بگوییم که واژه هایی را که حسان در این شعر به کار برد، نشان از درک حقیقت واژه «مولی» از جانب او بود و از آنجا که او سرآمد شاعران و ادیبان بنام بود، دیگر برای مخاطبین و مستمعین با انصاف،جای شک و تریدی را باقی نگذاشت.

شاهد هفتم
هفتمین شاهد را در قالب یک سوال مطرح می کنیم:
آیا پیامبر اعظم(ص) ، در آن هنگامه گردهمایی زائران خدا، در وسط بیابان وشدت گرمای هوا، بیش از یکصدهزار نفر را جمع کرده بود( به گونه ای که پیش افتادگان را خواست تا بازگردند و عقب ماندگان از راه را خواست تا پیش رسند) که به آنها بگوید که :"هر کس را که من دوست اویم، علی نیز دوست و یاور اوست” ؟؟؟

شاهد هشتم
پر پایه نقل مورخان و محدثان و مفسران شیعه و عامه، نخستین کسی که بعد از خطبه غدیر با علی بن ابی طالب(ع) بیعت کرد، جناب عمر بود; وی پس ازپایان یافتن سخنان شیوای نبوی، بی درنگ به پا خواست ودست علی را در دست گرفت و گفت:« بخٍ بخٍ بک یا بن ابی طالب; أصبحت مولای و مولی کل مومن و مومنه»
پس از او دیگر مسلمین و اصحاب به ترتیب نزد حضرت آمدند و با او دست بیعت دادند و این مراسم بیعت به اندازه ای شدت گرفت که به دستور پیامبر، چادری برای بیعت با علی بنا شد که مردان یک به یک نزد او رفته و دست او را به نشانه بیعت می فشردند و زنان نیز بیعت را با قرار دادن دستشان در کاسه آبی که علی(ع) دست خود را در آن گذاشته بود، انجام دادند.
و این ماجرا یکی از مهمترین دلایل اثبات اعلام امامت علی در غدیر خم است.
به راستی اگر مولی به معنای (دوست و یاور) بوده، بیعت و تبریک تمامی مسلمین و مسلمات به آن کیفیت، چه ضرورتی داشته!!؟

شاهد نهم
« فلیبلّغ الشاهد الغایب »
در پایان خطبه،حضرت رسول(ص)، با این جمله از حاضران خواست تا این خطبه را به گوش غایبان برسانند. آیا اعلام اینکه علی دوست و یاور من و مسلمین است، به اعلام حاضران به غایبان نیازمند است!!؟

شاهد دهم
« هنّئونی، هنّئونی »
این سخنی ست که رسول اکرم(ص) پس از پایان مراسم و خطبه غدیر آن را بیان کرد و فرمود که :«به من تبریک و تهنیت بگویید»
آیا این دستور به تبریک ، فقط برای اعلام دوستی و یاور بودن علی با پیامبر و مسلمین است!!؟
مبارک باد گفتن جناب عمر و ابوبکر چه!!؟ فقط برای همین بود؟؟

سخن آخر
اگر خود را به انصاف آراستیم و از انحراف پیراستیم، بی شک چاره ای جز سرسپاری به امامت و ولایت علوی نداریم. چون مفهوم روشن سخن نبوی، مانند آفتاب نیمروز، در میان آسمان است و برای هر بی تعصب وبا انصافی، برهان و حجتی است کامل که هیچ راه گریزی ندارد، جز آنکه واژه «مولا» را به معنای «امام، رهبر، آقا و اختیاردار» بداند.