خطیب ماهر

و فی حدیثه (علیه السلام) هَذَا الْخَطِیبُ الشَّحْشَحُ .

در گفتار آن حضرت علیه السّلام است (که در آن صعصعة ابن صوحان عبدىّ را «که از بزرگواران و خواصّ و نیکان اصحاب امیر المؤمنین علیه السّلام است» مى ستاید) این خطبه خوان ماهر و زیرک .

یرید الماهر بالخطبة الماضی فیها و کل ماض فی کلام أو سیر فهو شحشح و الشحشح فی غیر هذا الموضع البخیل الممسک.

(سیّد رضىّ «رحمه اللّه» فرماید:) (از لفظ شحشح) شخص ماهر و زیرک و استاد در خطبه خواندن و تواناى در اداى سخن رسا را خواسته است، و هر تند گذر در سخن و رفتار را شحشح گویند، و شحشح در غیر این مقام بمعنى بخیل و زفت آمده که از بخشش خوددارى مى نماید (ابن ابى الحدید در اینجا مى نویسد: صعصعه را فخر و سرفرازى همین بس که مانند علىّ علیه السّلام او را به مهارت و استادى و فصاحت زبان و توانائى بر سخن بستاید). 

منبع نهج البلاغه غرائب شماره ۲