تقدیم به غیورمردانی که رفتند

تقدیم به غیورمردانی که رفتند

تا نام حسین همیشه نقش بر لبانمان داشته باشد.

ای شهیدان!

مدتهاست که بر تن تبدار کویرمان باران شادی نمی بارد،

مدتهاست که ما را به صحنه تقلید و تجمل و مصرف گرایی کشانده اند

مدتهاست که دیگر نمی گذارند در کوچه های شهر

کسی شعر سحر بخواند،

روبهان مشرک در هر کوی و برزن در کمین هستند

تا کسی اذان توحید سر ندهد، به همین خاطر

کسی را یارای اذان گفتن نیست.

آری این ما هستیم که تنور گرم زندگیمان از سرما،

جور و جهل مردمان زمان خاموش است. این ما هستیم

که رخسارمان در آتش رنج و اسارت سوخته و بر پیشانی

مان خاکستر سالها درد و مظلومیت نشسته است،

مدتهاست که از هجرت مجاهدانی می گذرد

که آوازشان در کوچه های هر ماتمکده

حماسه حسین (ع) را به یاد می آورد،

سالهاست از خروش پر توان شهیدانی می گذرد

که روز ها را روزه می گرفتند تا ظلمت شب را ازبین ببرند.

پس ببین ماندن چه دشوار و چه سخت است!

و خوشا به حال شما که اهل ماندن نبودید و مدام می رفتید.

نه ترس از جهنم و نه طمع بهشت هیچ کدام مشغولتان نمی کرد.

سر به رفتن سپرده بودید تا تن به ماندن ندهید، تا تن به بودن ندهید