آیه های انتظار

آیه های انتظار

ما همه، درس خوانده مکتب یعقوبیم. قصه یوسف را مرور کردهایم و بوی دلاویز آن زیبایی را از طراوت قرآن، راهی ذهنمان کرده ایم …

در انتظاریم تا بوی پیراهنی، چونان خاک باران خورده، جمعه ما را در بر گیرد. در انتظاریم که عطر دلانگیزت، وسعت ما را مترنم کند تا خواب سالهای سالمان تعبیر شود. ای گل نرگس! کی میشود عطر انفاس تو را میهمان دلمان کنیم؟

1. آیه: »وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِیةٌ لا رَیبَ فِیهَا وَأَنَّ اللَّهَ یبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ« حج/7

ترجمه: و اینکه رستاخیر آمدنی است، و شکی در آن نیست؛ و خداوند تمام کسانی را که در قبرها هستند زنده میکند.

روایت: ابیسعید خدری میگوید: پیامبر اسلام صلیاللهعلیهوآله فرمودند: ساعت قیامت برپا نمیشود، مگر اینکه دنیا را پر از ظلم و جور و ستم فراگیرد. سپس کسی از اهلبیت من قیام میکند و دنیا را پر از عدل و داد میکند، بعد از اینکه پر از ظلم و ستم شده باشد.

سپس نشانهای آن حضرت را بیان فرمود: «مهدی از ما اهل بیت است. دارای پیشانی پهن و …» تا آخر حدیث1.

2. آیه: »أُذِنَ لِلَّذِینَ یقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَی نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ« حج/39

ترجمه: به کسانی که جنگ بر آنان تحمیل گردیده، اجازه جهاد داده شده است؛ چراکه مورد ستم قرار گرفتهاند؛ و خدا بر یاری آنها تواناست.

روایت: امام صادق علیهالسلام در تأویل این آیه شریفه فرمودند: این آیه درباره قائم و اصحاب اوست و هنگام قیام، خونبهای حسین را میخواهند و میگویند: ماییم صاحب اختیاران خون، و خونخواهان امام حسین علیهالسلام، و خداوند متعال به آنان وعده نصر و پیروزی بر کفار و معاندین را داده است2.

3. آیه: »الَّذِینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّکَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ« حج/41

ترجمه: همان کسانی که هرگاه در زمین به آنها قدرت بخشیدیم، نماز را برپا میدارند، و زکات میدهند، و امر به معروف و نهی از منکر میکنند، و پایان همه کارها از آنِ خداست.

روایت: ابیجارود از امام باقر علیهالسلام نقل میکند که فرمود: نزول این آیه در شأن مهدی عجلاللهتعالیفرجهالشریف و اصحاب اوست که شرق و غرب زمین را مالک شوند. خداوند دین را بهوسیله ایشان ظاهر میکند؛ تا آنجا که اثری از ظلم و بدعت باقی نمیماند.3

پینوشتها

1. فرائد السمطین، ج2 ، ص216.

2. تفسیر صافی، ج 3، ص 381.

3. ینابیع الموده، ص425.