حالات سید الشهدا:

حالات سید الشهدا:

امام جواد(ع) حالات سیدالشهداء را از امام زین العابدین(ع) این چنین بیان می دارد که: چون کارزار به سختی انجامید به امام حسین نگاه کردند دیدند که برخلاف آنان مشاهده می شود «لانهم کلما اشتد الامر تغیرت الوانهم، وارتعدت فرائضهم و وجلت قلوبهم وکان الحسین(ع) و بعض من معه من خصائصه تشرق الوانهم وتهدئ جوارحهم وتسکن نفوسهم »: زیرا به هر مقدار که کار جنگ سخت تر می شد، رنگهای آنان تغییر می یافت و اعضای بدنشان مضطرب و دلهاشان ترسان می شد اما بر عکس آنها امام حسین(ع) و بعضی از اصحاب آن حضرت رنگ صورتشان درخشان و اعضایشان آرام و دلهاشان اطمینان می یافت. در این زمان بود که به یکدیگر می گفتند: «انظروا لایبالی بالموت » نگاه کنید; از مرگ باک و هراسی به دل ندارید. در یکی از اشعار منسوب به سیدالشهداء آمده است که فرمود:

و ان یکن الابدان للموت انشئت فقتل امرئ بالسیف فی الله افضل ،

یعنی: اگر بدنها برای مردن آفریده شده اند پس چه بهتر که مرد در راه خدا کشته شود و فرمود: «الموت خیر من رکوب العار» : مرگ بهتر است از اینکه فرد به ذلت گرفتار شود و کمال شوق خویش را به مرگ بسان اشتیاق یعقوب به گمشده خویش حضرت یوسف قلمداد می کند و می فرماید: «و ما اولهنی الی اسلافی اشتیاق یعقوب بیوسف » و مردن را برای خویش مایه سعادت و نیکبختی می بیند و اعلام می دارد که «لا اری الموت الا سعادة » و این شوق را حضرت در موقع خداحافظی با هر یک از یارانش اظهار می کرد به هنگامی که آنان بر حضرتش سلام می دادند حضرت می فرمود: و علیک السلام ونحن خلفک بر تو سلام باد و ما پس از تو خواهیم آمد. سپس حضرت این آیه شریفه را قرائت می نمودند که «… فمنهم من قضی نحبه ومنهم من ینتظر …» کسانی جام مرگ را نوشیدند و کسانی دیگر به انتظار رسیدن آن می باشند. چنانکه در آغاز رویارویی با حر نیز فرمود: «افبالموت تخوفنی » آیا مرا از مرگ می ترسانی؟

سامضی و ما بالموت عار علی الفتی اذا ما نوی حقا وجاهد مسلما ، راه خویش را ادامه می دهم و مرگ بر جوانمرد ننگ نیست در صورتی که نیت او حق باشد و در حالی که مسلمان است، جهاد کند.

در حالات آن بزرگوار پس از شهادت عزیزانش می خوانیم: «ما رایت مکثورا قط قد قتل ولده واهل بیته وصحبه اربط جاشا ولاامضی جنانا منه » : فردی را ندیدم که فرزند و اهل بیت و یارانش کشته شده باشند اما همانند حسین(ع) از قوت قلب و آرامش روح برخوردار باشد .

بحارالانوار، ج 44، ص 297.