تذكر1

دام های شیطان در روایتی از حضرت امام رضا (عليه السلام) منقول است که ایشان از آبای طاهرین خود روایت فرموده اند: روزی حضرت یحیی (عليه السلام) به شیطان لعین فرمودند: ای شیطان؛ از تو می خواهم که دام ها و تَلِه های خود را که بنی آدم را به وسیله ی آن ها صید می نمایی را به من نشان دهی!
پس شیطان این امر را پذیرفت و پاسخ داد: فردا آن ها را به تو می نمایم.
چون صبح روز موعود فرا رسید، حضرت یحیی (عليه السلام) در منزل منتظر شیطان بود که ناگاه دید صورتی در مقابلش ظاهر گردید که رویش مانند روی میمون، بدنش به مانند بدن خوک، طول چشم هایش به اندازه ی تمام صورتش و چهار دست داشت به نحوی که دو دست در سینه و دو دست در دوش، انگشتان پایش برعکس، قبایی پوشیده و کمربندی بر آن بسته و بر آن کمربندی رشته هایی به رنگ هایی گوناگون آویخته؛ بعضی سرخ، بعضی سبز، و به هر رنگی رشته ای در آن بود و زنگ بزرگی در دست و کلاه خودی بر سر نهاده که قلابی به آن آویزان بود.
چون یحیی (عليه السلام) شیطان را به این شکل مشاهده نمود، تعجب کرده و در باب وسایل همراه اومشغول به پرسیدن شد. از این رو یحیی (عليه السلام) پرسید: آن رشته های رنگارنگ چیست که به همراه داری؟
شیطان گفت: این گروه هایی از زنان می باشند که مردم را با رنگ آمیزی ها خود (آرایش و زینت) فریب می دهند و اسیر نقشه های من می نمایند.
حضرت فرمود: این زنگ چیست که در دست داری؟
شیطان گفت: این مجموعه ای از تمام لذت هاست که شامل طنبور، بربط، طبل، نای و غیره می شود و چون جمعی به شراب نوشی مشغول می شوند اما از آن لذتی نمی یابند، من این زنگ را به حرکت درمی آورم تا مشغول ساز نواختن و خوانندگی گردند و چون صدای آن را شنیدند از شوق و طرب به جنب و جوش می آیند، یکی به رقص می پردازد، یکی با انگشتان مشغول به همراهی می شود و دیگری جامه ی خود را از تن خارج می نماید!
حضرت فرمود: این کلاه خود چیست که بر سر توست؟
شیطان پاسخ داد: با این کلاه خود، خود را از نفرین صالحان حفظ می نمایم.
پس حضرت فرمود: این قلاب چیست که بر آن آویخته ای؟
شیطان گفت: با این دل های صالحان را فریب می دهم و به سوی خود می کشانم.
پس حضرت فرمود: ای شیطان؛ چه چیز بیشتر موجب سرور و روشنی چشم تو می گردد؟
پس شیطان پاسخ داد: زنان (فاسد) که ایشان تله های و دام های من هستند و چون نفرین ها و لعنت های صالحان بر من جمع می گردد و من را اندوهگین می سازد، به نزد این زنان می روم و با دیدن اعمال آن ها دل خوش و خوشحال می گردم.
منابع:
1- شیخ طوسی. امالی: 339.
2- علامه مجلسی. حیوة القلوب (تاریخ پیامبران)، ج2: 1051- 1052

صفحات: 1· 2