اربعین حسینی

از پرهای سوخته و خیمه های خاکستر شده ، چهل روز می گذرد؛ از شانه های بی تکیه گاه و چشم های به خون نشسته،از لحظاتی که صحرا در عطشی طولانی،ثانیه هایش را به مرگ می بخشید، چهل روز میگذرد…اربعین خورشید نزدیک است! نگاه کن چگونه پرندگان،بر شاخه های درختان روضه می خوانند و چگونه ابرها، بر پهنه ی زمین می بارند!‌ یا ابا عبدالله؛ رفته اید و پس از شما، جاده ها ، اسیر زمستانی همیشگی شده اند.

پروازمظلومانه ی شما، آتشیست که هرگز فرو نمی نشیند.و زخم عاشورا همیشه تازه است.پاییز را دیده ای، که چگونه جهان را به زردی مینشاند؟!

و اکنون دیرزمانیست که پروانه های حسینی را شعله های یزیدی به خاکستر نشانده اند.دیری است که فریاد تشنگی فرزندان امام حسین (علیه السلام) از لابه لای ورق هایی تاریخ به گوشمان می رسد.زمین،پاییز را از یاد می برد، اما زخم عمیق عاشورا را هرگز فراموش نخواهدکرد.سالها میگذرد و ما همچنان سوگ کبوترانی آزاده را بر سینه می کوبیم.و آنان با تو  یا حسین (علیه السلام)، پیمانی دوباره خواهیم بست و فریاد سر می دهیم. یا حسین(علیه السلام)