تبرّى جستن از ستمگر

در حديثى كه مرحوم كلينى و ديگران درباره روزه روز غدير از امام صادق(علیه السلام) نقل كرده اند، چنين آمده است:تصومه يا حسن و تكثر الصلاة على محمد وآله و تبرّء الى اللّه ممن ظلمهم.[1]

 ديدار با رهبرى و بيعت
مرحوم شيخ حرّ عاملى با سندهاى مختلف چنين نقل مى كند:
عن محمد بن الليث المكى، عن أبى اسحاق بن عبداللّه العلوى العريض قال: وجد فى صدرى ما الايّام الّتى تصام، فقصدت مولانا أبا الحسن على بن محمد ـ عليه السلام ـ و هو بصريا ولم ابد ذلك لاحد من خلق اللّه، فدخلت عليه فلما بصر بى قال: يا ابا اسحاق جئت تسئلنى عن الايّام الّتى يصام فيهنّ وهى اربعة (الى ان قال) و يوم الغدير فيه اقام النبى ـ صلّى اللّه عليه وآله ـ أخاه عليّاً ـ عليه السلام ـ علماً للناس واماماً من بعده؛ قلت: صدقت جعلت فداك، لذلك قصدت اشهد انّك حجة اللّه على خلقه.[2]
در حديث ديگرى از امام صادق (علیه‌السلام) اين طور آمده است:
هذا يوم عظيم عظّم اللّه حرمته على المؤمنين واكمل لهم فيه الدين و تمّم عليهم النعمة وجدّد لهم ما اخذ عليهم من العهد والميثاق..[3]
و نيز آمده است:
واسمه فى السماء يوم العهد والمعهود وفى الارض يوم الميثاق المأخوذ….[4]
با ملاحظه احاديث مربوط به غدير روشن مى شود كه برنامه ديدار با رهبرى و پيشواى مسلمين و بيعت با او از زمان ائمه (علیهم‌السلام) به‌ويژه از زمان امام على بن موسى الرضا (علیه السلام) مرسوم بوده و مردم از اطراف و اكناف براى ديدار با آنان و تجديد عهد به حضور آنان مى‌رسيدند.
شيخ طوسى در حديثى كه درباره اين موضوع است، چنين مى‌گويد:
اخبرنا جماعة، عن ابى محمد هارون بن موسى التلعكبرى، قال: حدثنا ابوالحسن على بن احمد الخراسانى الحاجب فى شهر رمضان ستة سبع وثلاثين وثلثمأة، قال: حدثنا سعيد بن هارون أبى عمرو المروزى وقد زاد على الثمانين سنة، قال: حدثنا الفياض بن محمد بن عمر الطوسى بطوس سنة تسع وخمسين ومأتين وقد بلغ التسعين، انه شهد ابا الحسن على بن موسى الرضا ـ عليهما السلام ـ فى يوم الغدير وبحضرته جماعة من خاصته قد احتبسهم للافطار وقد قدم الى منازلهم الطعام والبرّ والصّلات والكسوة حتى الخواتيم والنّعال وقد غيّر من احوالهم واحوال حاشيته، وجدّدت له آلة غير الآلة التى جرى الرسم بابتذالها قبل يومه وهو يذكر فضل اليوم وقدمه…..[5]
 اجتماع و اتحاد
در خطبه اى كه از اميرالمؤمنين (علیه‌السلام) در روز غديرى كه مصادف با روز جمعه بود، چنين آمده است:
واجمَعوا يجمع اللّه شملكم….[6]
امام صادق (علیه‌السلام) نيز در بيان فضيلت غدير مى‌فرمايد:
واسمه فى السماء يوم العهد والمعهود وفى الارض يوم الميثاق المأخوذ والجمع المشهود.[7]

پی نوشت ها

[1] الكافى، ج4، ص148 (ر.ك: نقل پاورقى شماره 13)
[2]وسائل الشيعه، ج7، ص324، ح3
[3] مصباح المتهجّد، ص737
[4] تهذيب الاحكام، ج3، ص143
[5] مصباح المتهجّد، ص752
[6] همان، ص757
[7] تهذيب الأحكام، ج3، ص143

منبع: ابعاد شخصیتی حضرت علی علیه السلام

جشن و عيد گرفتن

جشن و عيد گرفتن در احاديث زيادى، غدير، روز عيد و بلكه بهترين عيد اسلامى دانسته شده است و شايسته است كه مردم آن روز را عيد بگيرند و جشن بر پا نمايند. امام صادق(علیه السلام) فرمود: وهو عيد اللّه الاكبر و مابعث اللّه ـ عزّوجلّ ـ نبيّاً قطّ إلاّ و تعيّد فى هذا اليوم وعرف حرمته.[1] و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: يوم غدير خمّ افضل اَعياد امّتى وهو اليوم الّذى اَمَرنى اللّه تعالى ذكره فيه بنصب اخى على بن ابى طالب علماً لامّتى….[2] 

 تبريك و تهنيت
در روايات به سه نوع تبريك اشاره شده است:
 تبريك به اميرالمؤمنين(علیه السلام) در روز غدير خم علامه امينى مى‌گويد: وقال المورّخ غياث الدين المستوفى 942 فى «حبيب السير»: ثمّ جلس اميرالمؤمنين بامر من النبى ـ صلّى اللّه عليه وآله ـ فى خيمة تخصّ به يزوره الناس ويهنئونه وفيهم عمربن الخطّاب فقال: بخٍّ بخٍّ يا ابن ابى طالب، اصبحت مولاى ومولى كل مؤمن ومؤمنة. ثم أمر النبى امّهات المؤمنين بالدخول على اميرالمؤمنين والتهنئة له..[3] 
 تبريك به پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آن بزرگوار در اين مورد چنين مى گويد: روى الحافظ ابوسعيد الخركوشى النيسابورى المتوفى 407 فى تأليفه «شرف المصطفى» باسناده عن البراء بن عاذب بلفظ احمد بن حنبل، وباسناد آخر عن ابى سعيد الخدرى ولفظه: ثمّ قال النّبى ـ صلى اللّه عليه وآله ـ: هنِّئونى هنِّئونى ان اللّه تعالى خصّنى بالنبوة وخصّ اهل بيتى بالامامة، فلقى عمربن الخطاب أميرالمؤمنين فقال: طوبى لك يا ابا الحسن اصبحت مولاى ومولى كل مؤمن ومؤمنة..[4] 
 تبريك به يكديگر اميرالمؤمنين(علیه السلام) در ضمن خطبه غدير كه قبلاً هم بآن اشاره شد فرمود: وتهانّوا نعمة اللّه كما هنّاكم اللّه بالثواب فيه على اضعاف الاعياد قبله وبعده الاّ فى مثله..[5]  امام هشتم(علیه السلام) فرمود: وهو يوم التهنئة يهنئ بعضكم بعضاً فاذا لقى المؤمن اخاه يقول: الحمد للّه الذى جعلنا من المتمسكين بولاية اميرالمؤمنين والائمة ـ عليهم السلام..[6] 

ادامه »

عید ولایت و امامت حضرت علی علیه السلام     

 عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبائِهِ : قالَ :

«نَزَلَ جَبْرَئِیلُ عَلی رَسُولِ اللّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم) فَقالَ: یا مُحَمَّدُ السَّلامُ یُقْرِءُکَ السَّلامَ وَ یَقُولُ: «إِنِّی خَلَقْتُ السَّمواتِ السَّبْعَ وَ ما فِیهِنَّ وَ الاَْرَضِینَ السَّبْعَ وَ مَنْ عَلَیْهِنَّ وَ ما خَلَقْتُ مَوْضِعآ أَعْظَمَ مِنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقامِ وَ لَوْ أَنَّ عَبْدآ دَعانِی هُناکَ مُنْذُ خَلَقْتُ السَّمواتِ وَ الاَْرَضِینَ ثُمَّ لَقِیَنِی جاحِدآ لِوَلایَهِ عَلِیٍّ (علیه السلام) لاََکْبَبْتُهُ فِی سَقَرٍ.»
امام جعفر صادق، از پدرش، از پدرانش : نقل کرده است :

«جبرئیل بر رسول خدا نازل شد و گفت: “ای محمّد! خداوند سلام میرساند و میفرماید: من هفت آسمان و آنچه را که در آنها هستند و هفت زمین و همه مخلوقاتی که روی آن هستند را خلق کردم، ولی مکانی بزرگتر از رُکن و مقام نیافریدم. اگر بندهام مرا در همان رُکن و مقام، از اوّل خلقت آسمانها و زمین تاکنون بخواند ولی در حالی مرا ملاقات کند که منکر ولایت علیّ بن ابیطالب (علیه السلام) باشد، هر آینه او را در درون آتش جهنّم میاندازم".»

منبع: کتاب یک حرف از هزاران

مَعاشِرَ النَّاسِ، إِنَّما أَكْمَلَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ دينَكُمْ بِإِمامَتِهِ اي مردم، خداوند دين شما را با امامت او كامل نمود.

فَمَنْ لَمْ‌يَأْتَمَّ بِهِ وَبِمَنْ يَقُومُ مَقامَهُ مِنْ وُلْدي مِنْ صُلْبِهِ إِلي يَوْمِ الْقِيامَةِ وَالْعَرْضِ عَلَي اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ پس هر كس اقتدا نكند به او و به كساني كه جانشين او از فرزندان من و از نسل او هستند تا روز قيامت و روز رفتن به پيشگاه خداوند عزوجل

فَأُولئِكَ الَّذينَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ وَفِي النَّارِ هُمْ خالِدُونَ، «لايُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَلا هُمْ يُنْظَرُونَ
چنين كساني اعمالشان در دنيا و آخرت از بين رفته و در آتش دائمي خواهند بود. عذاب از آنان تخفيف نمي‌يابد و به آنها مهلت داده نمي‌شود.

مَعاشِرَ النَّاسِ، هذا عَلِيٌّ، أَنْصَرُكُمْ لي وَأَحَقُّكُمْ بي وَأَقْرَبُكُمْ إِلَيَّ وَأَعَزُّكُمْ عَلَيَّ اي مردم، اين علي است كه ياري كننده‌ترين شما نسبت به من و سزاوارترين شما به من و نزديك‌ترين شما به من و عزيزترين شما نزد من است.

وَاللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ وَأَنَا عَنْهُ راضِيانِ. وَما نَزَلَتْ آيَةُ رِضا فِي الْقُرْآنِ إلاَّ فيهِ، وَلا خاطَبَ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا إلاَّ بَدَأَ بِهِ،خداوند عزوجل و من از او راضي هستيم. هيچ آيه‌ي رضايتي در قرآن نازل نشده است مگر در باره‌ي او، و هيچگاه خداوند مؤمنين را مورد خطاب قرار نداده مگر آنكه ابتدا او مخاطب بوده است،

وَلا نَزَلَتْ آيَةُ مَدْحٍ فِي الْقُرآنِ إلاَّ فيهِ، وَلا شَهِدَ اللَّهُ بِالْجَنَّةِ في «هَلْ أَتي عَلَي الْاِنْسانِ» إِلاَّ لَهُ، وَلا أَنْزَلَها في سِواهُ وَلا مَدَحَ بِها غَيْرَهُ و هيچ آيه‌ي مدحي در قرآن نيست مگر درباره‌ي او، و خداوند در سوره‌ي «هَلْ اَتي عَلَي الْإِنْسانِ … » شهادت به بهشت نداده مگر براي او و اين سوره را درباره‌ي غير او نازل نكرده و با اين سوره جز او را مدح نكرده است.

مَعاشِرَ النَّاسِ، هُوَ ناصِرُ دينِ اللَّهِ وَالْمُجادِلُ عَنْ رَسُولِ‌اللَّهِ اي مردم، او ياري دهنده‌ي دين خدا و دفاع كننده از رسول خدا است.

وَهُوَ التَّقِيُّ النَّقِيُّ الْهادِي الْمَهْدِيُّ. نَبِيُّكُمْ خَيْرُ نَبِيٍّ وَوَصِيُّكُمْ خَيْرُ وَصِيٍّ وَبَنُوُهُ خَيْرُ الْأَوْصِياءِ و اوست با تقواي پاكيزه‌ي هدايت كننده‌ي هدايت شده. پيامبرتان بهترين پيامبر و وصيتان بهترين وصي و فرزندان او بهترين اوصياء هستند.

مَعاشِرَ النَّاسِ، ذُرِّيَّةُ كُلُّ نَبِيٍّ مِنْ صُلْبِهِ، وَذُرِّيَّتي مِنْ صُلْبِ أميرِالْمُؤْمِنينَ عَلِيٍّ اي مردم، نسل هر پيامبري از صلب خود اوست درحاليكه نسل من از صلب اميرالمومنين علي عليه السلام است.

مَعاشِرَ النَّاسِ، إِنَّ إِبْليسَ أَخْرَجَ آدَمَ مِنَ الْجَنَّةِ بِالْحَسَدِ، فَلا تَحْسُدُوهُ فَتَحْبِطَ أَعْمالُكُمْ وَتَزِلَّ أَقْدامُكُمْ اي مردم، شيطان آدم را با حسد از بهشت بيرون كرد. مبادا به علي حسد كنيد كه اعمالتان نابود شود و قدمهايتان بلغزد.

فَإِنَّ آدَمَ أُهْبِطَ إِلَي الْأَرْضِ بِخَطيئَةٍ واحِدَةٍ، وَهُوَ صَفْوَةُ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ، وَكَيْفَ بِكُمْ وَأَنْتُمْ أَنْتُمْ وَمِنْكُمْ أَعْداءُ اللَّهِ
آدم به خاطر يك گناه به زمين فرستاده شد در حالي كه انتخاب شده‌ي خداوند عزوجل بود، پس شما چگونه خواهيد بود در حالي كه شمائيد و در بين شما دشمنان خدا هستند.

ألا وَإِنَّهُ لايُبْغِضُ عَلِيّاً إِلاَّ شَقِيٌّ، وَلايُوالي عَلِيّاً إلاَّ تَقِيٌّ، وَلايُؤمِنُ بِهِ إِلاَّ مُؤمِنٌ مُخْلِصٌ بدانيد كه با علي دشمني نمي‌كند مگر شقي و با علي دوستي نمي‌كند مگر با تقوي، و به او ايمان نمي‌آورد مگر مؤمن مخلص.

وَفي عَلِيٍّ- وَاللَّهِ- نَزَلَتْ سُورَةُ الْعَصْرِ: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ، وَالْعَصْرِ، إِنَّ الْإِنْسانَ لَفي خُسْرٍ» إِلاَّ عَلِيٌّ الَّذي آمَنَ وَرَضِيَ بِالْحَقِّ وَالصَّبْرِ به خدا قسم درباره‌ي علي نازل شده است سوره‌ي «والعصر»: «قسم به عصر، انسان در زيان است» مگر علي همانكه ايمان آورد و به حق و صبر راضي شد.

مَعاشِرَ النَّاسِ، قَد اسْتَشْهَدْتُ اللَّهَ وَبَلَّغْتُكُمْ رِسالَتي وَما عَلَي الرَّسُولِ إِلاَّ الْبَلاغُ الْمُبينُ اي مردم، من خدا را شاهد گرفتم و رسالتم را به شما ابلاغ نمودم، و بر عهده‌ي رسول جز ابلاغ روشن چيزي نيست.

مَعاشِرَ النَّاسِ، «اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ وَلاتَمُوتُنَّ إِلاَّ وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ» اي مردم از خدا بترسيد آنطور كه بايد ترسيد و از دنيا نرويد مگر آنكه مسلمان باشيد.

منبع: كتاب استاد محمد باقر انصاری)