آيه‌ي 54 سوره‌ي مباركه‌ي مائده مي‌فرمايد: اي كساني كه ايمان آورده‌ايد! هر كس از شما از آيين خود باز گردد، به خدا زياني نمي‌رساند، خداوند در آينده جمعيّتي را مي‌آورد كه آن‌ها را دوست دارد و آن‌ها نيز او را دوست دارند، در برابر مؤمنان متواضع و در برابر كافران نيرومندند، آن‌ها در راه خدا جهاد مي‌كنند و از سرزنش كنندگان هراسي ندارند اين فضل خدا است كه به هر كس بخواهد و شايسته ببيند مي‌دهد و فضل خدا وسيع و خداوند دانا است.

درباره‌ي اين‌كه آيه‌ي فوق اشاره به چه اشخاصي مي‌كند و منظور از اين ياروان اسلام چه كساني هستند كه خدا آن‌ها را به اين صفات ستوده است، در روايات اسلامي و سخنان مفسران بحث بسيار ديده مي‌شود.

بر اساس سيره‌ي قرآن كريم هميشه يك مفهوم كلّي و جامع را بيان مي‌شود كه شامل مصاديق مختلفي خواهد بود، و از طرف ديگر براي جلوگيري از سوء استفاده‌ي منحرفين كه احياناً مصاديق انحرافي را داخل در آن نكنند؛ در روايات اسلامي براي اين آيه مصاديقي نقل شده است كه اين‌ها رسالت بزرگ حمايت از دين را با اين صفات به دوش مي‌كشند و اين مصاديق نخست حضرت علي ـ عليه السلام ـ و دوم حضرت مهدي (عج) و سوم قوم سلمان فارسي كه منظور ايرانيان است بيان شده است، علّامه بحراني در تفسير «البرهان» مي‌فرمايد: كساني كه به ناحق، حق آل محمد ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ را غصب كردند و از دين برگشتند، خداوند در آينده قومي را مي‌آورد كه آنها خدا را دوست دارند و خداوند آن‌ها، را. اين آيه در مورد حضرت قائم (عج) و اصحاب او و كساني كه جهاد مي‌كنند و از هيچ چيزي هراس ندارند نازل شده است.[1]

مصداق كامل در اين آيه در زمان ما، وجود مقدس امام زمان (عج) است؛ زيرا: 1 ـ ارتداد در دوره‌ي امام زمان (عج) شديدتر از دوره ي امام علي ـ عليه السلام ـ است 2 ـ همچنين «اذلّة علي المؤمنين« و «اعزة علي الكافرين» و «يجاهدون في سبيل الله و لا يخافون لومة لائم»، مصداق كامل‌تر اين مسائل در زمان حضرت و دوره‌ي غيبت او و زمان ظهورش مي‌باشد.

اما در مورد آيه‌ي 45 سوره‌ي قصص: «وَ لكِنَّا أَنْشَأْنا قُرُوناً فَتَطاوَلَ عَلَيْهِمُ الْعُمُر …» ما اقوامي را در اعصار مختلف خلق كرديم كه زمان‌هاي طولاني بر آن‌ها گذشت، اين آيه به دنبال داستان حضرت موسي ـ عليه السلام ـ و فرعون از هنگام مخفي بودن ولادت حضرت موسي ـ عليه السلام ـ كه از اول سوره‌ي قصص شروع مي‌شود، تا زمان پرورش وي در كاخ فرعون و سپس فرار آن حضرت و غيبت طولاني و برگشتن او در ميان بني‌اسرائيل و مبارزه با فرعون و هلاكت فرعون و نزول تورات است، و در نهايت نكاتي را متذكر مي‌شود از جمله اين که اين آيه اشاره به غيبت طولاني انبياء مي‌كند كه موجب شد آثار انبيا و هدايت آن‌ها از قلب‌ها و انديشه‌هايشان محو شد.

شيخ صدوق در «اكمال الدين» در مقدّمه‌ي كتاب مي‌نويسد كه: وجود مقدس امام عصر (عج) امر فرمودند كه: من كتابي را تأليف كنم و در آن داستان غيبت انبياي سابق را بنويسم تا مردم متذكر شوند و نسبت به غيبت آن حضرت شك و شبهه نكنند. شيخ بعد از بيان مطالبي، از غيبت حضرت ادريس شروع مي‌كند تا به غيبت حضرت موسي ـ عليه السلام ـ مي‌رسد، و بعد رواياتي در مورد غيبت حضرت موسي ـ عليه السلام ـ نقل مي‌كند و آن را شبيه غيبت امام زمان (عج) معرفي مي‌كند و طبق داستان سوره‌ي مباركه‌ي قصص كه در مورد حضرت موسي ـ عليه السلام ـ است آن را تطبيق به غيبت طولاني امام عصر (عج) مي‌كنند.

بديهي است كه ذكر آيه‌ي یاد شده به دنبال داستان حضرت موسي ـ عليه السلام ـ ، و اشاره به غيبت طولاني آن حضرت دارد كه در روايات فوق تصريح به غيبت آن حضرت و طول انتظار بني اسرائيل و شدت بلاي آنها در آن زمان شده است.[2]در ادامه‌ي همين بحث شيخ صدوق نقل مي‌كند كه ابي بصير مي‌گويد: من از امام صادق ـ عليه السلام ـ شنيدم كه فرمود: سنّت‌هاي پيامبران ـ عليهم السلام ـ در مورد غيبتشان دقيقاً در مورد قائم كه از خانواده‌ي ماست، واقع خواهد شد.[3]

بنابراين، غيبت حضرت امام زمان (عج) مي‌تواند مصداقي براي اين آية شريفه باشد.

=====================================
پي نوشت ها:
[1]. بحراني، سيد هاشم، تفسير البرهان في تفسير القرآن، قم، انتشارات بعثت، 1415 ق، ج2، ص 315.
[2]. ابوجعفر محمد بن علي معروف به شيخ صدوق، كمال الدين و تمام النعمه، بيروت، انتشارات مؤسسه‌ي علمي مطبوعات، 1412ق، ج1، ص146.
[3]. منبع قبلي، ج 2، ص 324.

منبع:andisheqom.com

براى توضيح جواب اين سؤال، به اين مطالب توجه كنيد:
1. امام حسین (علیه السلام)، زنده کننده دین خدا
فداكارى‏ هاى امام حسين عليه‏ السلام، دين را زنده كرد و نقش او در زنده نگه داشتن دين اسلام، ويژه و حائز اهميت است. اين فداكاری ها را بايد زنده نگه داشت؛ چون زنده نگه داشتن دين اسلام است. گرامی داشت روز عاشورا و اربعين، در حقيقت زنده نگه داشتن دين اسلام و مبارزه با دشمنان دين است.
2. منحصر به فرد بودن مصیبت امام حسین (علیه السلام)
مصيبت حضرت امام حسين عليه‏ السلام، براى هيچ امام و پيامبرى پيش نيامده است. مصيبت امام حسين عليه‏ السلام، از همه مصيبت‏ ها بزرگ‏تر و سخت‏ تر بود. اگر عامل ديگرى هم در كار نبود، همين عامل كافى است كه نشان بدهد چرا براى امام حسين عليه‏ السلام بيش از امامان ديگر و حتى بيش از پيامبر اسلام‏ (صلی الله علیه و آله و سلم) عزادارى می كنيم و مراسم متعددى برپا می كنيم.
3. روز یادآوری مصائب آل محمد (صلی الله علیه وآله وسلم)
در ماه محرم سال 61ق. امام حسين عليه‏ السلام، فرزندان، خويشان و ياران آن حضرت را كشتند و اسيران كربلا را به كوفه و شام بردند و همين اسيران داغ ديده، روز اربعين شهادت امام حسين عليه‏ السلام و يارانش، به كربلا رسيدند و همه مصائب روز عاشورا در آن روز تجديد شد و آن روز، روز سختى براى خاندان پيامبر بود.
4. مقابله با دشمنان امام حسین (علیه السلام) و دشمنان دین خدا
دشمنان اسلام با به شهادت رساندن امام حسين عليه‏ السلام، قصد نابود كردن دين اسلام را داشتند. دشمنان امام حسين عليه‏ السلام تلاش كردند تا حادثه كربلا، به كلى فراموش شود و حتى كسانى را كه براى زيارت امام حسين عليه‏ السلام می آمدند، شكنجه می كردند و می كشتند. در زمان متوكل عباسى، همه قبرهاى كربلا را شخم زدند؛ مزرعه كردند و مردم را از آمدن براى زيارت قبر امام حسين عليه‏ السلام، منع كردند. شيعيان هم براى مقابله با اينها، از هر مناسبتى استفاده می كردند كه يكى از اين مناسبت‏ ها، روز اربعين است.
5. زیارت اربعین، از نشانه های مومن
يكى از نشانه‏ هاى مؤمن، زيارت امام حسين عليه‏ السلام در روز اربعين است. از حضرت امام حسن عسكرى عليه‏ السلام روايت شده است كه علامت‏ هاى مؤمن پنج چيز است؛ پنجاه و يك ركعت نماز فريضه و نافله در شبانه‏ روز، زيارت اربعين، انگشتر به دست راست كردن، پيشانى بر خاك نهادن در سجده و بسم الله را بلند گفتن‏ و يكى از وظايف شيعيان را اهتمام به زيارت اربعين بر شمرده‏ اند.
مفاتيح الجنان،صفحه 545

منظور از فتح بزرگی که در سوره نصر بیان شده فتح مکه است، پس از این فتح بود که گروه های مختلف فوج فوج به اسلام روی آوردند.

خداوند در این آیه خطاب به حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) می فرمایند: زمانی که به این فتح و پیروزی رسیدی خداوند را تسبیح کرده و استغفار کن.

منظور از این حمد ستایش و تسبیح خداوند است، حمد و ستایش خداوند موجب گشایش در کارها شده و زمینه بالا رفتن و اوج گرفتن امت را فراهم می کند.

در اینجا منظور از استغفار، استغفار حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) برای امت است، امت اسلامی، امتی هستند که در آخر الزمان همانطور که در روایت های مختلف و آیات از جانب رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) و خداوند وعده داده شده درگیر فتنه ها و آسیب های مختلف می شوند و برای اینکه بتوانند این آسیب ها را پشت سر بگذارند لازم است که حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) از ایشان حمایت کند.

حمایت حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) برای عبور از این گردنه های سخت استغفار ایشان برای امت است، زیرا بدون استغفار حضرت برای امت، امت هرگز پاک و طاهر نمی شود و امتی که پاک نباشد نمی تواند گردنه های سخت و فتنه های طاقت فرسا را پشت سر بگذارد.

دعا و استغفار حضرت برای امت تنها به صدر اسلام محدود نمی شود بلکه کسانی که در عصر حاضر و دوران های مختلف هستند می توانند به حضرت متوسل شده تا حضرت برای آن ها از خداوند طلب استغفار کند.

همانطور که در سوره نصر بیان شده استغفار حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) برای امت موجب بخشیده شدن آنان می شود، در ادامه آیه بیان شده که خداوند نسبت به انسان های توبه کار و کسانی که بر ایشان طلب استغفار شده بخشنده و مهربان است.

متأسفانه امروز وهابیت توسل به دامان حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) و اهل بیت(علیهم السلام) را شرک می دانند، وقتی توسل شرک باشد طلب استغفاری هم در کار نیست و زمانی که استغفار صورت نگیرد امت به راحتی نخواهد توانست از فتنه های مختلف عبور کند و در نتیجه در فتنه های مختلف ذوب شده و از مسیر حق منحرف می شود.

منبع : خبرگزاری رسا، میرباقری، سید محمد مهدی

آیا می توان زیارت عاشورا را برای رسیدن به حوائجی مانند: کسب توفیقات معنوی، قدرت مخصوص برای ترک گناه و تسلط بر نفس، طی الارض، امداد غیبی، رؤیت ملائکه و بهشت و جهنم در خواب، تقاضای علم لدنی، باخبر شدن از اوضاع برزخی اموات در خواب، رؤیت ائمه(علیهم السلام) در خواب و بیداری، خواند؟

این ها که عنوان شد همه حاجت هستند؛ حال اگر برای خدا باشد حاجتی اخروی و اگر برای دنیا باشد حاجتی دنیوی اند و در زیارت عاشورا می توان حاجات دنیوی و اخروی را در نظر گرفت.
مقصود از توجه در خواندن زیارت عاشورا چیست؟

در خواندن زیارت، در واقع انسان به دیدار کسی می رود نه به دیدار در و دیوار و ضریح و گنبد؛ پس اگر بتوان در زیارت فقط به یاد مزور حقیقی مثلاً امام حسین علیه السلام بود زیارت واقعی و توجه مورد نظر واقع شده است.
آیا صحیح است که خواندن زیارت عاشورا فقر می آورد؟

اولا، البته انسان هرگونه فکر کند ممکن است گرفتار نتایج آن نیز بشود لذا در دستورات شرعی آمده است که همیشه فالِ خوب بزنید و تفأُل بد در اسلام مکروه است زیرا ممکن است سبب نتایج ناگوار شود. همچنین فرموده اند: به خداوند متعال گمان خوب و حُسن ظن داشته باشید که او با همان گمانِ شما با شما رفتار می کند؛ ثانیاً ائمه اطهار علیهم السلام در روایات درباره این زیارت، نتایج و ثمرات بسیاری بیان فرموده اند که همه آنها مخالف این سخن است که «خواندن زیارت عاشورا فقر می آورد».
آیا زیارت عاشورای غیر معروفه، ثواب زیارت عاشورای معروفه را دارد؟

زیارت عاشورای غیر معروفه نیز مورد توصیه بزرگان قرار گرفته است؛ البته در آداب آن، غسل برای هر مرتبه خواندش قید شده است.
آیا در شرایط خواندن زیارت عاشورا رفتن به پشت بام و یا فضای باز، شرط شده است؟

رفتن به پشت بام سبب فضیلت زیارت است و لزومی ندارد؛ اگرچه در برخی روایات، رفتن به پشت بام وارد شده است.

منبع : خبرگزاری فارس، جاودان، محمد علی

در فراز «السلام عَلَیک یا ثارَاللهِ وَ ابْنَ ثارهِ» از زیارت عاشورا امام حسین(علیه السلام) با عنوان خون خدا و پسر خون خدا معرفی شده، یعنی خون سیدالشهدا و امام علی که به ناحق ریخته شده و تا کنون تقاص آن خون گرفته نشده است.

خداوند جسم نیست و خون ندارد و خونی که در رگ های انسان جاری است در لغت عربی به آن «دم» گفته می شود، بنابراین «ثار» به معنای خون نیست بلکه به معنای حق خونخواهی و تقاص است، یعنی فردی که به ناحق کشته می شود اولیای دم و وارثان او حق دارند انتقام بگیرند و این حق برای آن ها محفوظ است.

از میان امامان شهید، حضرت علی(علیه السلام) و سیدالشهدا(علیه السلام) با شمشیر به شهادت رسیده اند و خون آن ها به زمین ریخته شده است، بنابراین حق خونخواهی آن ها باقی مانده است و خداوند خونخواه امام حسین(علیه السلام) است.

گرچه ابن مجلم پس از قتل امیرمؤمنان(علیه السلام) قصاص شد و مختار قیام کرد و قاتلان سیدالشهدا را به سزای اعمال خویش رساند، اما زمانی که آن امامان معصوم به شهادت رسیده اند ضربه بزرگی به مکتب حق وارد شد و تا کنون جبهه حق تقاص خود را از جبهه باطل نگرفته است.

در فراز «وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ» وتر به این معنای است فردی مورد ظلم و جنایت واقع شده باشد و هنوز انتقام خون آن گرفته نشده است.

در این دنیا گاهی انتقام فرد ظلم شده گرفته می شود و گاهی هم قصاص و خونخواهی این فرد تا روز قیامت باقی می ماند.

زمانی می توانیم ادعا کنیم تقاص سیدالشهدا(علیه السلام) گرفته شده است که دین و آیین خدا بر جهان حاکم شود و این خوانخواهی با ظهور امام زمان(عجل الله تعالی) محقق می شود.

با ظهور امام زمان(عجل الله تعالی) و با تشکیل دولت حق در جهان انتقام خون سیدالشهدا(علیه السلام) و امام علی(علیه السلام) گرفته می شود؛ بنابراین در روایات و ادعیه مختلفی حضرت مهدی(عجل الله تعالی) به عنوان انتقام گیرنده قیام عاشورا و خون به ناحق ریخته امام حسین(علیه السلام) معرفی شده است.

منبع : محدثی، جواد، خبرگزاری رسا