السلام علیک یا عین الله فی خلقه

چشم خدا

امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) چشم خداست در میان مردم، هم او که امام رضا علیه السلام در وصفشان فرمود: «عینک الناظره باذنک و شاهدک علی عبادک»

امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) وجودی است که به اذن خدا، دیده اوست و گواه بر بندگانش.

خداوند چشمی همیشه باز دارد که دائم مراقب بندگانش است «لا تَأْخُذُهُ سِنَهٌ وَ لا نَوْمٌ»

امام صادق علیه السلام فرموده اند: «ما من حیّ الّا و هو ینام خلا الله وحده؛ هیچ زنده ای نیست مگر اینکه می خوابد و تنها خداوند از خواب بدور است.» خداوند حیّ است و نیازمند خواب و چُرت نیست. خواب، زنده ها را از خود منقطع می کند تا چه رسد به دیگران، ولی خداوند خواب ندارد و همواره بر همه چیز قیومیّت دارد.

زمانی که امام را عین الله می دانیم باور داریم که خداوند به امام معجزه نگاه دائم به خلق را داده است.

حضرت علی علیه السلام در طواف، مردی را دید که نگاه ناروایی به زنی دوخته است. ابتدا او را نهی فرمود؛ اما آن مرد اعتنایی نکرد. امام، سیلی محکمی به صورت جوان هرزه زد. جوان نزد خلیفه دوم شکایت کرد. او گفت: «چشم خدا تو را دیده و دست خدا بر تو زده است.»

لازمه ی عین الله بودن امام این است که علاوه بر اطلاع از ظاهر ما به لایه های پنهان وجود ما نیز مطلع باشد.

آری، او نه تنها از افعال و اعمال ما خبر دارد که از نیت های ما نیز مطلع است.

دلیلی قرآنی برای عین الله بودن امام خداوند در سوره توبه آیه105 فرمود:

( قل اعْمَلُواْ فَسَیَرَی اللّهُ عَمَلَکُمْ و رَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ).

بگو عمل کنید که خداوند و رسولش و مؤمنون عمل شما را می بینند.

امام صادق علیه السلام این آیه را تلاوت کرده، سپس فرمودند:

«المؤمنون هم الائمه؛ مؤمنون در آیه، امامان هستند».

حال اگر این معرفت از امام، به باور قلبی ما بنشیند خواهید دید که چه تحولی در زندگی ما ایجاد خواهد شد که در رفتار و اخلاق و نیّات، همیشه و در همه جا در نظر داشته باشیم که:

«او می بیند، او می داند حرف هایی که ما به همدیگر می زنیم و او جلوتر از ماها می شنود؛ عین الله الناظره و اُذنه الواعیه.»

در روایت آمده است که عبدالله کاهلی می گوید: خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم؛ حضرت فرمود: هنگامی که با حیوانات وحشی برخورد می کنید چه می گوئید؟

گفتم: نمی دانم چه باید بگویم.حضرت، ذکری یاد دادند… .

عبدالله رفت پس از مدتی برگشت و گفت: یابن رسول الله! من با این درندگان وحشی اطراف کوفه روبرو شدم؛ به من حمله کردند و من همان ذکری را که فرموده بودید خواندم؛ دیدم که این درندگان دست و پایشان لرزید و نشستند و با ادب به ما نگاه می کردند.

امام فرمود:گمان می کنی من شما را ندیدم، من با هر شیعه و پیروم، گوشی شنوا و چشمی ناظر دارم. من آن درندگان را از شما منحرف کردم.بعد هم حضرت، نشانه هایی دادند.

منبع: جمعه روز ظهور : معارف مهدوی،در سایه زیارت حضرت مهدی علیه السلام در روز جمعه