پيامبر اکرم صلّي الله عليه و آله فرمودند:

اِشتَدَّ غَضَبُ اللّه عز و جل عَلَى امرأةٍ ذاتِ بَعلٍ مَلَأتْ عَينَها مِن غَيرِ زَوجِها أو غَيرِ ذِي مَحرَمٍ مِنها ، فإنّها إن فَعَلَتْ ذلكَ أحبَطَ اللّه ُ كُلَّ عَمَلٍ عَمِلَتهُ ، فإن أوطَأتْ فِراشَهُ غَيرَهُ كانَ حَقّا عَلَى اللّه أن يُحرِقَها بِالنارِ بعدَ أن يُعَذِّبَها في قَبرِها .

زن شوهر دارى كه چشمش را از مردى جز شوهر خود ،
يا نامحرمى پُر كند ،
خشم خداوند عز و جل بر او فزونى گيرد ؛ كه اگر چنين كند ،
خداوند همه اعمال او را باطل گرداند و چنانچه به شوهر خود خيانت ورزد ،
بر خداست كه اورا بعد از عذاب در قبر ، به آتش دوزخ بسوزاند .

بحار الأنوار: 76 / 366 / 30
منتخب ميزان الحكمه: 248

مديريت صحيح

امام على علیه السّلام فرمودند:

پایدارى زندگى به برنامه‌ریزىِ درست و وسیله رسیدن به آن، مدیریت صحیح است.

غرر الحکم و درر الکلم، ح 6807

فرشته

پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :

اِذا دَخَلَ اَحَدُكُم بَيتَهُ فَليُسَلِّم، فَاِنَّهُ يُنزِلُهُ البَرَكَةَ وَ تُؤنِسُهُ المَلائِكَةُ؛

هرگاه يكى از شما به خانه خود وارد مى ‏شود، سلام كند، چرا كه سلام بركت مى‏ آورد و فرشتگان با سلام دهنده انس مى‏ گيرند.

علل الشرايع ج 2، ص 583، ح 23

پندهاى آموزنده و حكيمانه استاد علامه حسن زاده آملى

علايم ايمان به خدا

 روزى معاذ بن جبل خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله رسيد. حضرت پرسيد: چگونه صبح كردى اى معاذ؟ گفت : در حالى كه به خدا ايمان دارم . فرمود: هر سخنى را، مصداقى و هر حقى را حقيقتى است ؛ مصداق سخن تو چيست ؟ گفت : اى پيامبر خدا! صبحى نيست ، جز آن كه گمان نمى برم ، شبش را نبينم و شبى نيست ، جز آن كه اميدى به صبح آن ندارم . گامى بر ندارم ، جز آن كه گمان مى برم كه فرصت برداشتن گام بعدى را نخواهم يافت . گويى تمام امت ها را مى بينم ، كه با نبى خود و نيز با بتانى كه بدل از خداى مى پرستيده اند، به حساب نشسته اند. گويى عقوبت و عذاب دوزخيان ، و ثواب و پاداش بهشتيان را مى نگرم . (چون سخنش بدين جا رسيد) رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: حال كه دانستى ، پس بدان ملزم باشد و از دستش مده !

دست ياري دهنده

قال الامام علی - علیه السلام - : مَنْ یَقبض یَدَهُ عن عَشیرتِهِ فانَّما یَقبِضُ یداً واحِدَةً عَنهُم و یُقبَضُ عنه أیدِی کَثیرةٌ منهم.
امام علی - علیه السلام - فرمودند: کسی که دست یاری و بخشش خویش را از خویشاوندانش دریغ بدارد، آن ها را از یک دست (یاری دهنده) محروم می سازد، ولی خود از یاری و بخشش دست های بسیاری بی بهره می ماند.
«غررالحکم، ص 407، ح 9334»